Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ κ. ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΑΝΟ

Η πρόταση της Δράσης για το ασφαλιστικό είναι πράγματι πρωτοποριακή και ενδιαφέρουσα… Η καθιέρωση εθνικής βασικής σύνταξης στα 700 ευρώ για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζομένους (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) από αγρότη μέχρι βουλευτή γκρεμίζει τα στερεότυπα πατρικείων-πληβείων που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον για τη ζωή μετά τα 67… Ωστόσο, υποφέρει από δυο πολύ σκοτεινά σημεία αυτή η πρόταση… Η μεταβατική περίοδος που θα πρέπει να δοθεί για να είναι η συγκεκριμένη λύση κοινωνικά δίκαιη στη βάση της ανταποδοτικότητας των εισφορών που έχουν καταβληθεί θα είναι τεράστια, γιατί ακόμα και ο εργαζόμενος που έχει καταβάλλει εισφορές ενός έτους αξίζει προνομιακής μεταχείρισης σε σχέση με αυτόν που μπαίνει σήμερα στην αγορά εργασίας και δεν υποχρεούται σύμφωνα με την πρόταση της Δράσης να καταβάλλει καμιά εισφορά… Πόσω μάλλον άνθρωποι που πλήρωσαν εισφορές εδώ και 30-35 χρόνια και τώρα βγαίνουν σε σύνταξη διεκδικώντας το αυτονόητο αίτημά τους να εισπράξουν όσα δικαιούνται… Το δεύτερο σκοτεινό σημείο αφορά το μέγα ζήτημα της υγειονομικής περίθαλψης… Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό… Η μη υποχρεωτική καταβολή εισφορών δεν μπορώ να καταλάβω πως θα διατηρήσει το δωρεάν χαρακτήρα των υπηρεσιών υγείας… Αν πρόκειται για ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου αγαθού με χαρακτήρα επιβίωσης, η πρόταση είναι κοινωνικά ανάλγητη… Ωστόσο, εκτιμώντας την ανθρώπινη στάση σας κύριε Μάνο (για την ανάλγητη κυρία Ξαφά, για παράδειγμα, θα ισχυριζόμουν το αντίθετο) θεωρώ ότι δεν εννοείτε κάτι τέτοιο… Αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πως θα χρηματοδοτείται η υγειονομική περίθαλψη… Αν χρηματοδοτηθεί από την τοποθέτηση εισφορών σε ιδιωτικές ασφαλιστικές, πρόκειται για ανευθυνότητα απέναντι στους εργαζομένους, καθώς πολλές ιδιωτικές ασφαλιστικές ακολούθησαν το παράδειγμα των ασφαλιστικών ταμείων σε αφερεγγυότητα, σε συμπαιγνία με το τερατώδες κράτος…

Επιτρέψτε μου να κάνω μια πρόταση για το ασφαλιστικό… Συγχωρήστε μου την αφέλεια και την παρόρμηση της νεανικής μου ηλικίας… Κάθε βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να στηρίζεται στη βάση της ανταποδοτικότητας, του τίμιου δούναι και λαβείν κράτους-πολίτη (όχι του άτιμου δούναι και λαβείν κόμματος-πελάτη)… Επομένως, προτείνω να δημιουργηθεί ένα κομπόδεμα minimum εισφορών καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού βίου του εργαζομένου (δηλαδή χρήματα που κατέβαλε ο ίδιος), το οποίο θα συνδυάζεται με τη βασική εθνική σύνταξη των 400 ευρώ (το ποσό είναι ενδεικτικό, θα καθορίζεται με βάση το ποσό των άμεσων φόρων που θα κρίνει η εκάστοτε λαϊκή βούληση μέσω της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ότι πρέπει να διατεθούν για συνταξιοδοτικές ανάγκες) που θα καταβάλλεται ανεξαιρέτως σε όλους όσοι συνταξιοδοτούνται…

Ο προσδιορισμός της σύνταξης που θα δίνεται κάθε χρόνο θα γίνεται ως εξής, διαίρεση του συνολικού ποσού των εισφορών με το χρόνο που απομένει για τη συμπλήρωση του προσδόκιμου ζωής (78 έτη στην Ελλάδα) και πρόσθεση στο ποσό της διαίρεσης της βασικής εθνικής σύνταξης… Για παράδειγμα, αν κάποιος συνταξιοδοτηθεί στα 58 (κανείς πριν τα 50, κανείς μετά τα 65) και έχει συμπληρώσει εισφορές 200.000 ευρώ, του απομένουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια ζωής, άρα 200.000/20=10000 ευρώ το χρόνο συν το ποσό της εθνικής σύνταξης… Αν θέλει μεγαλύτερη σύνταξη, θα μπορεί να καταθέτει στον ειδικό προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό, από τον οποίο θα υποχρεούται να κάνει ανάληψη μόνο μετά την έκδοση συνταξιοδοτικής απόφασης, επιπλέον ποσό χωρίς ανώτατο όριο… Αν κάποιος πεθάνει πριν τη συμπλήρωση του προσδόκιμου ζωής, οι κληρονόμοι του (με διαθήκη ή εξ αδιαθέτου) θα μπορούν ως τη συμπλήρωση των 78 ετών (αν ζούσε υποθετικά) να εισπράττουν το ποσό των εισφορών (χωρίς φυσικά τη βασική εθνική σύνταξη)… Στο παράδειγμα που έθεσα πριν, αν ο συνταξιούχος πεθάνει στα 68, για τα επόμενα 10 χρόνια οι κληρονόμοι του θα μπορούν να εισπράττουν 10.000 ευρώ το χρόνο (το ποσό των εισφορών) και όχι τα 4800 (τα 400 ευρώ το μήνα της βασικής εθνικής σύνταξης)…

Αν κάποιος ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής και έχει καλυφθεί όλο το κομπόδεμα των εισφορών του, θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται μέσα από δυο πηγές (έναν ειδικό απειροελάχιστο φόρο της τάξης του 0,5-1% που θα καταβάλλει κάθε εργαζόμενος του δημοσίου τομέα και από την εξοικονόμηση της βασικής εθνικής σύνταξης από όσους απεβίωσαν πριν τη συμπλήρωση του προσδόκιμου)…


Ως προς το εφάπαξ, δε θα υπάρχει ειδική εισφορά, αλλά θα είναι προαιρετικό… Δηλαδή στο παράδειγμα που θέσαμε, από τις 200.000 ευρώ ο συνταξιούχος θα δικαιούται να πάρει ως εφάπαξ από 0 έως 200.000 ευρώ και το ποσό που θα ζητήσει να καταβληθεί εφάπαξ θα αφαιρείται από το κομπόδεμα… Αν, για παράδειγμα κάποιος συνταξιούχος θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση χωρίς να βάλει την οικογένειά του στο λούκι του δανεισμού (όπως δυστυχώς έχουν μπει τόσα και τόσα νοικοκυριά, είτε από ανάγκη είτε από υπερκαταναλωτισμό) μπορεί να ζητήσει ακόμα και τις 200.000 ευρώ στο χέρι και ως σύνταξη θα του καταβάλλεται μόνο η βασική εθνική σύνταξη, καθώς θα έχει αποφασίσει να διαχειριστεί διαφορετικά το κομπόδεμά του…

Πρόκειται για έναν τρόπο υπολογισμού που μου φαίνεται κοινωνικά δίκαιος, ειδικά απέναντι στους εργαζομένους του δημοσίου τομέα, οι οποίοι από τη μια πολλές φορές παίρνουν υπέρογκες συντάξεις δυσανάλογες των εισφορών τους και από την άλλη πλευρά βρίσκονται εκτεθειμένοι στον κίνδυνο λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων από διορισμένους ημέτερους διαπλεκόμενους των μηχανισμών εξουσίας… Επιπλέον, προάγει τη φιλελεύθερη αρχή της ιδιωτικής αυτονομίας, καθώς ο κάθε εργαζόμενος μετά τη συνταξιοδότησή του θα διαχειρίζεται το κομπόδεμά του, όπως ο ίδιος επιθυμεί… Εξυπηρετεί ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος και τον πολιτικό φιλελευθερισμό ως θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές ενός κράτους δικαίου… Θα παρακαλούσα, κύριε Μάνο με την οξυδέρκεια και την κοινή λογική που σας διακρίνει, να αξιολογήσετε την παραπάνω πρόταση και να διατυπώσετε την κριτική σας (θετική ή αρνητική, η διαφωνία εξάλλου είναι αρετή της δημοκρατίας)… Σας ευχαριστώ για την υπομονή να διαβάσετε ένα τόσο μακροσκελές άρθρο!!! Καλή επιτυχία στις εκλογές (θα ήθελα πολύ να δω τη Δράση στη Βουλή, αν και δεν θα σας ψηφίσω)!!!


Υ.Γ. Μόνο 5 κόμματα θα ήθελα να δω στο επόμενο Κοινοβούλιο (ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι, Δημοκρατική Αριστερά, Δημιουργία Ξανά και Δράση)… Τις αριστερές δυνάμεις λόγω αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας και ανάδειξης της φούσκας του αρρωστημένου χρηματοπιστωτικού φαινομένου (όχι λόγω Τσίπρα φυσικά) και τις φιλελεύθερες δυνάμεις, επειδή είναι οι μόνες που αρθρώνουν μεταρρυθμιστικό λόγο και απαντούν πειστικά στην τεράστια εγχώρια κρίση αξιών, θεσμών, που έχει προκαλέσει αυτός ο Λεβιάθαν (το πελατειακό κράτος που έχει απλώσει παντού τα πλοκάμια του και τα κεφάλια του πολλαπλασιάζονται σα Λερναία Ύδρα)… Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας (άρα οι μεταρρυθμίσεις για να πάψουμε να αποτελούμε το τελευταίο σοβιετικό οχυρό του Δυτικού κόσμου) είναι απαραίτητος, όπως επίσης και ο επαναπροσανατολισμός των αξιών της Ε.Ε., η οποία επιμένει σε μια αδιέξοδη, τιμωρητική συνταγή λιτότητας… Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ένας φωτεινός μονόδρομος, ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός (Μέρκελ-Σαρκοζί) είναι ένα σκοτεινό αδιέξοδο… Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός πολύ φοβάμαι ότι θα εκλέξει όσους θέλουν κλειστά σύνορα, κλειστά επαγγέλματα, σκοτάδι πίσσα… Αλλά, δε θέλω να σας απογοητεύσω… Καλή δύναμη!!!

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΠΕΡΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ

Με ρώτησαν: "Τι θα 'θελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" κι απάντησα "Μικρός..." Και κάθε ανάσα από τότε ζωντανεύει μέσα μου εκείνο το σπαστικό χάχανο του ανέραστου ερωτώντος... Τι να κάνουμε... Η απάντηση είναι, από τη μάνα της, ένα επίπεδο πιο βαθιά απ' την ερώτηση...

Μη μου μιλάτε καν για τον Στρος Καν... Λες και αξιώθηκα ποτέ καριέρα καμαριέρας... Βετεράνος του ΟΑΕΔ με ισόβια προϋπηρεσία στα θρανία... Α, ναι κι ολίγη στα αμφιθέατρα... Από ψηλά, για καλύτερη θέα... Επιβήτορας του μέλλοντός μου...
Ο πάτος του ακαδημαϊκού βαρελιού έσταξε επιτέλους κι ένα χρήσιμο απόσταγμα...
Η μόνη αναδιάρθρωση που πρόκειται να δεχτώ άφορά τις σχέσεις... Κούρεμα του θυμού κι επιμήκυνση της κατανόησης (αν τρέχει ο λογισμός σας στο χρέος ή σε κάτι ομοιοκατάληκτό του, παρκάρετέ το στο χαλί του Στρος Καν)...

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο, που λέμε και στο χωριό μου... Ποτέ μη με παίρνετα στα σοβαρά... Αυτό είναι το πιο θανάσιμο πλήγμα που μπορείτε να μου καταφέρετε... Δεν επιδιώκω την ωριμότητα, γιατί απλούστατα σιχαίνομαι τη σαπίλα...

Άντε τώρα, σας αφήνω ήσυχους... Έχω διάβασμα... Αφού ξανάγινα μικρός, πρέπει να ξαναδώσω και Πανελλήνιες...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΞΕΦΟΥΣΚΩΤΑ ΣΩΣΙΒΙΑ

Από το βάλτο στη θάλασσα λοιπόν... Αρκούσε μια νωπή εξέγερση και η λάσπη της δικτατορίας κατακάθισε υπό το ουράνιο τόξο του Πολυτεχνείου μετά την όξινη βροχή του Λαμπράκη, του Παναγούλη, της κηδείας του Σεφέρη και του Γεωργίου Παπανδρέου (όχι του Γιωργάκη)...

Μπήκαμε φουριόζοι, διψασμένοι στη θάλασσα σα νεογνά χωρίς μπρατσάκια... Κι αντί να διασταυρώσουμε τα κυάλια μας με την απέναντι ή ακόμα και την πλησίον ακτή, αρχίσαμε τις βουτιές με κλειστά μάτια, μύτη, αυτιά... Όπως ήταν φυσικό, η ανάσα μας κοβόταν πριν καν προλάβουμε να γυρέψουμε τα μαργαριτάρια του βυθού... Δεν διέθετε τότε το κατάστημα μάσκες και αναπνευστήρες... Αναδυόμασταν στην επιφάνεια και ο πάτερ φαμίλιας έφερνε ως ευγενική χορηγία με το τσουβάλι στη διάθεσή μας σκουριασμένες σανίδες σωτηρίας... Από τον τρόμο που 'χαμε δοκιμάσει (ο φόβος είναι διαίσθηση, ο τρόμος παραίσθηση...), πιανόμασταν όπως-όπως από το σωσίβιο κελί... Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι είναι προτιμότερο να κινδυνεύεις από πνιγμό παρά από τέτανο... Άλλο πράγμα το ξανάσασμα κι άλλο η μόλυνση...

Ας κολυμπήσουμε λοιπόν... Εξάλλου είμαστε πλέον αρκετά έμπειροι να ανιχνεύσουμε την πετρελαιοκηλίδα που έχει εξαπλωθεί διαχυτικά, σαν μεταδοτική ασθένεια, πλάι στις σανίδες σωτηρίας... Όχι σε ύπτια στάση... Μην χαραμίζουμε ματιές στη σκουριά και τη λάσπη, στις ακέφαλες προσωποποιήσεις του παρελθόντος μας... Μονάχα κρόουλ, εντελώς ελεύθερο... Κι όπου βγάλει... Τα όρια της απέναντι και της πλησίον ακτής είναι πλέον δυσδιάκριτα... Ας αποφύγουμε τους υφάλους με όψη σωσιβίου... Είναι παμπόνηρη η τελειότητα... Τα σωσίβια με ατελή όψη υφάλου είναι πολύτιμα, αλλά αδιαφήμιστα στο στοκ της Μεταπολίτευσης... Οφείλουμε να τα βρούμε... Κάποια από αυτά τα μαγικά αντικλείδια υπάρχουν και μέσα μας...

Ραντεβού στη θάλασσα.. Δεν γεννηθήκαμε ούτε για βάλτους, ούτε για λίμνες, ούτε για χειμάρρους με έπαρση ποταμού... Είμαστε ένα ανενεργό ηφαίστειο που ητέφρα του θα συναντηθεί με τον ήλιο... Νομοτελειακά... Μια αντανάκλαση στη θάλασσα, η λάμψη για να βρούμε τον ίσκιο μας... Μια αντανάκλαση στα σωσίβια, η πυγολαμπίδα για να χάσουμε την πυξίδα μας... Δεν υπάρχουν πυξίδες... Ούτε προσανατολισμός... Η Δύση κι η Ανατολή αποτελούν το δίπολο ενός προκάτ μπούσουλα, ένα στημένο καρτέλ αποσιώπησης των ναυαγίων κάθε δίκωπης, τετράκωπης ή οκτάκωπης λέμβου...

Κρόουλ, λοιπόν... Γιατί χανόμαστε πάνω σε ξεφούσκωτα στρώματα θαλάσσης και σε ρομαντικούς περιπάτους με φουσκωτές κούκλες, την ώρα που ρίχνουμε τα δίχτυα μας και τα ψαρεύουμε ξανά... Φαύλος κύκλος αρμύρας και στεριάς... Δεν ανακαλύψαμε δα και τη θάλασσα, επειδή μπορούμε με δανεικές αλυκές να ρίχνουμε μια χούφτα αλάτι στο άνοστο φαγητό μας...

Ραντεβού στη θάλασσα...

Υ।Γ। Να με πάρει το κύμα, πάλι ξέχασα τα μπρατσάκια...

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΛΗΜΕΝΟ ΑΣΥΛΟ

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' τη σημειολογική τους αρχή... Στο παρόν κείμενο δεν θα δείτε πουθενά τον όρο "λαθρομετανάστης", γιατί απλώς όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και δε χωρίζονται σε λαθραίους, δηλαδή παρασιτικούς και σε αυτόζωους...

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας χρόνια επωασμένης κατάστασης που εξαιτίας είτε της άρνησης παραδοχής ( εξ αριστερών) είτε της ξενοφοβικής προπαγάνδας ( εκ δεξιών) έφτασε σε ένα οριακό σημείο και στην ακροδεξιά κρίση πανικού του σοσιαλιστικού κυβερνώντος κόμματος, του ίδιου που με άλλο πρωθυπουργό, τον Σημίτη, υιοθέτησε το κατάπτυστο "Δουβλίνο 2", δηλαδή τον εγκλωβισμό κάθε ανθρώπου που χωρίς χαρτιά επιχειρούσε την ηρωική έξοδο από τη βομβαρδισμένη και κακοποιημένη εκ Δύσης χώρα του ( π.χ. Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Ινδία κ.τ.λ.) στην επικράτεια του κράτους-μέλους της Ε.Ε., στο οποίο ο δουλέμπορος θα παζάρευε το αλά γουέστερν όνειρό του...

Οι μεσογειακές χώρες εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης ήταν αναπόφευκτο να φέρουν επ' ώμου το σταυρό που οι ίδιοι κατασκεύασαν με τις νατοϊκές συμφωνίες για απόβαση στο Αφγανιστάν (π.χ. κυβέρνηση Αθνάρ στην Ισπανία) ή για παραχώρηση βάσεων συνενοχής στην επιχείρηση "Σοκ και Δέος" του διαβόητου εκτελεστή Μπους ( διαρκής παράδοση της Σούδας εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων). Οι Βόρειοι για άλλη μια φορά έβγαζαν απ' έξω την ουρά τους σ' αυτή την άδικη κατανομή των ευθυνών στα πλαίσια της Ε.Ε., η οποία αυτοκαταστρέφεται εξαιτίας της ανισότητας μεταξύ του προηγμένου παραγωγικού Βορρά που δανείζει με τοκογλυφικά επιτόκια τον εν υπνώσει καταναλωτικό Νότο.

Κι ερχόμαστε στο φράχτη... Ο Έβρος μετατρέπεται σε Γιβραλτάρ, σε ένα πορθμείο αφανισμού αθώων ψυχών που δεν πρόλαβαν να ξεπληρώσουν τον αφέντη δουλέμπορό τους. Τα σύρματα ή οι ηλεκτροφόρες κατασκευές παραπέμπουν στο Τείχος του αίσχους, της ανελευθερίας του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος ( συμβολικά και πραγματικά) στο Βερολίνο... Ο δυτικός κόσμος προσπαθώντας να αποσιωπήσει τη δυστυχία που επιφέρει με την ταξικότατη ανάπτυξή του ( αγαπητοί μου σύντροφοι, στην άρχουσα τάξη δεν συμπεριλαμβάνονται πλέον μόνο τραπεζίτες και βιομήχανοι, αλλά λαίμαργες συντεχνίες, εργατοπατέρες και κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του ελειμματικού Δημοσίου που έχουν φορτωθεί σαν τσουβάλια στην πλάτη όλων των οργισμένων μα σκυμμένων πολιτών) οριοθετεί τους πληθυσμούς όπως τα πιο στυγνά κομμουνιστικά καθεστώτα. Ζηλέψαμε τις Η.Π.Α. που κλείνει τα σύνορα με το Μεξικό ρίχνοντας κάθε χρόνο στον Καιάδα τόσους διατελούντες σε ψευδαίσθηση και την Ισπανία που εμποδίζει την "απειλή" εκ Μαρόκου και Αλγερίας καταργώντας ουσιαστικά την θεμελιακή λειτουργία του πορθμού του Γιβραλτάρ...

Θα μου πείτε και πως θα αντιμετωπίσουμε εμείς οι "αγανακτισμένοι" πολίτες αυτούς τους δυνητικούς φορείς εγκληματικότητας, όπως θεωρούνται. Όχι ασφαλώς με καταστολή, αλλά με πρόληψη στο γνώμονα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Να γίνω πιο σαφής... Τα σύνορα της Ελλάδας αποτελούν την πύλη εισόδου στο ευρωπαϊκό (πρώην) όραμα και (νυν) εφιάλτη, όπως δυστυχώς εξελίσσεται με την αγοραφοβική συμπεριφορά των περισσότερων κυβερνήσεων και το αντιευρωπαϊκό μένος ορισμένων αριστερών, ψευτοπροοδευτικών ομάδων... Τα σύνορα της Ε.Ε. έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας, δηλαδή εκτός των Ελλήνων συνοροφυλάκων απαιτείται ενίσχυση της παρουσίας της Frontex φυσικά με καταδίκη της αυθαιρεσίας και απόλυτη προσήλωση στους χάρτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μοιάζουν πλέον πιο επίκαιροι από ποτέ... Επιπλέον εφόσον ορισμένοι μετανάστες χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα ή άδεια εισόδου φτάσουν στο κέντρο της χώρας να τους χορηγείται άμεσα άσυλο, εφόσον ασφαλώς πληρούν τις προϋποθέσεις, δηλαδή αίτηση προστασίας, προέλευση από δοκιμαζόμενη χώρα, δήλωση στοιχείων ταυτότητας κ.τ.λ. Η Ελλάδα που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη ροή ψυχών εξ Ανατολής και Αφρικής παρουσιάζει το μικρότερο ποσοστό ασύλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο... Το άσυλο είτε θα αποτελέσει μέσο ενσωμάτωσης στην μάλλον ρατσιστική μας κοινωνία που με βραχύβια μνήμη ξέχασε τα καραβάνια αδικημένων και ανέργων που φτάνανε με τρένο εξαντλημένοι στο σταθμό του Μονάχου, του Βούπερταλ, μπάρκαραν για Αυστραλία, Καναδά και Αμερική κι εφόσον λίγοι εξ αυτών είχαν να προσφέρουν λάμβαναν μια πρωτοφανή αναγνώριση, αποτελώντας την τιμημένη ελληνική ομογένεια, είτε θα αποτελέσει το διαβατήριο για κυνήγι του ονείρου σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης (με κατάργηση του επαχθούς για Μεσόγειο και μετανάστες Δουβλίνου 2) ή θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους με πρόνοια της ελληνικής κυβέρνησης εφόσον εντάσσονταν στην αγορά εργασίας και απολύονταν με δικαιολογία την παγκόσμια οικονομική κρίση, όντες ασφαλισμένοι για το διάστημα της παραμονής τους...

Η τελευταία λύση είναι και η πλέον αμφίβολη, γι' αυτό κρατήστε την ως ευχή στο προσκεφάλι σας λίγο πριν τον ύπνο... Να δοθεί ένα τέρμα από την άπληστη Δύση στην καταπάτηση του ορυκτού πλούτου της Ανατολής με σκοπό την κυνική εξασφάλιση της πολυπόθητης ενεργειακής αυτονομίας μέσω αδιέξοδων πολέμων που γεννούν στρατιές νεκρών ή ξεριζωμένων αμάχων...
Μου αρκεί η ελπίδα κι ας μειδιάσετε ελαφρώς με περιπαικτική διάθεση...

Ενόψει των προαναφερθέντων, η εικόνα ντροπής της Νομικής Αθηνών με 300 ανθρώπους διεκδικούντες τη νομιμοποίησή τους να περιθάλπονται από αμφιβόλου ηθικής και ιδεολογιών δήθεν ανθρωπιστές μου επιτείνει το σκεπτικισμό προς την έννοια του ασύλου και την απέχθεια αφενός προς την στρεβλή Πολιτεία με το άρμα των ψηφοφόρων της ( συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου) και αφετέρου προς τους δήθεν προοδευτικούς που σχεδιάζουν επαναστάσεις με κατάλυση των νόμων που άλλες επαναστάσεις έφεραν για τη συγκρότηση μιας δίκαιης οργανωμένης κοινωνίας.

Το άσυλο επιβάλλεται να προσδιοριστεί άμεσα από μας τους ελεύθερα σκεπτόμενους φοιτητές και κατά συνέπεια απ' όλη την ακαδημαίκή κοινότητα επιτέλους χωρίς κομματικές υποδείξεις και παρεμβάσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να προστατευτεί με κάθε τρόπο απέναντι στις διάφορες συντηρητικές κορώνες κατάργησής του, οι οποίες είτε αγνοούν είτε συνειδητά αποβάλλουν από τη μνήμη τους την τεράστια σημασία του σε σκοτεινές περιόδους (π.χ. δικτατορία), ωστόσο πρέπει να προσλάβει έναν ορισμένο χαρακτήρα. Πρόκειται ξεκάθαρα για άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών που διασαλεύονται απ' τους κομματικούς στρατούς και απ' τα τανκς των κουκουλοφόρων και όχι ασφαλώς για άσυλο ανιάτων που ο κάθε αδικημένος αυτού του κόσμου βρίσκει στέγη και τροφή ως φιλοξενούμενος αυτών που καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία με την επίφαση της δημοκρατίας και της προόδου... Οποίος παραλογισμός...

Οι συγκεκριμένες ενέργειες όσων παρέχουν με το έτσι θέλω δήθεν προστασία στους άμοιρους ευθυνών μετανάστες στοιβάζοντάς τους σε ένα αμφιθέατρο Νομικής φανερώνει τη γύμνια της Πολιτείας που αγρόν ηγόραζε πριν πάρουν οι ¨αγανακτισμένοι" και οι Χρυσαυγίτες τα όπλα στα χέρια τους και έπειτα από το φασιστικό παραλήρημα ενεργεί σπασμωδικά διαφέροντας απ' αυτούς μόνο στα λόγια... φανερώνει όμως και την κατάντια μεγάλου μέρους της Αριστεράς που έχοντας πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τη λογική θεωρεί εξέγερση την ανομιμοποίητη κατάληψη, τη νοοτροπία του "έτσι γουστάρω" και του "ανατρέπω τον κόσμο με τα λεφτά του μπαμπά"...

Δυστυχώς σύντροφοι στο νέο σας στέκι δε θα παρευρεθώ... θα ακολουθήσω τη συνείδησή μου που τυγχάνει να συμφωνεί με το νόημα της σκέψης του Πρύτανη ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι άσυλο ανιάτων, αλλά και οι μετανάστες πρέπει να απολαμβάνουν από την Πολιτεία (μπηχτή προς όλους τους φορείς που εμείς εκλέγουμε) τουλάχιστο τη συνταγματική επιταγή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (άρ. 2 πάρ. 1 Συντ.) πριν κατορθώσουμε σε κάποια ουτοπία μας την απόλυτη ισότητα του άρ. 4 πάρ.1 Συντ...

Η επανάστασή μου έγκειται στο να εμπλουτίσω τη ζωή μου με ανθρώπους που έχουν κάτι να με γεμίσουν κι έτσι να βελτιώσω μαζί με τους συνανθρώπους μου ( ημεδαπούς και αλλοδαπούς) την κοινωνική δυναμική των νόμων. Αν κάποιοι θεωρούν πρόοδο την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος για το οποίο χύθηκε το αίμα των προγόνων τους, θα τους φτύνω κατάμουτρα και θα αλλάζω πεζοδρόμιο, μπας και στην απέναντι όχθη συναντήσω κάποιον που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο... Μπορεί να είναι Έλληνας, μπορεί και μετανάστης... Όχι άλλο συλημένο άσυλο, όχι άλλη ισότητα εν τη παρανομία... όχι άλλο κάρβουνο με εκμετάλλευση της στάχτης των θυμάτων των δουλεμπόρων από τους "φιλόξενους" προστάτες τους...

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

ΣΚΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗ ΛΑΜΨΗ

Σάββατο βράδυ 00:00 στο κατώφλι ενός γκλαμουράτου κλαμπ
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να περιστρέφονται στο στρωμένο
χαλί σα μαριονέτες εαρινής ισημερίας.

Τρυφερές κουβέντες, καλοβαλμένα βλέμματα και λαμπερά χαμόγελα
όσο διαρκεί η αδιάκριτη χειραφέτηση του φακού.
Μετά οι κάμερες βιάζονται να προλάβουν την αποκλειστικότητα του
τάδε ή του δείνα που φόρεσε στραβά το πουκάμισο για να προσέχει
την τσάκιση στο πετσί του ο μπακάλης ή ο μανάβης της γειτονιάς.
Η απουσία του φακού εξαϋλώνει τα πράγματα και το σκηνικό της νύχτας
αλλάζει χρώματα.
Στη θέση των παγονιών άρχουν οι στρουθοκάμηλοι,
το θώκο της φωνής εξουσιάζει ο θόρυβος,
τη θέρμη των ματιών υποκαθιστά το μέικ απ της βλεφαρίδας,
τη ζωντάνια ενός χαμόγελου νεκρώνει ένα αμήχανο μειδίαμα.

Δευτέρα χαραυγή 06:00 στο πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να σκάβουν το λάκκο στον άνθρωπο
της διπλανής πόρτας σα νεκροθάφτες εμφυλίου πολέμου.

Άνθρωποι ανίσχυροι να επιβληθούν στην αιφνίδια προβολή τους
ζητούν παρηγοριά στις ολάνοιχτες δαγκάνες του Μεγάλου Αδελφού.
Αρχικά το απολαμβάνουν σαν ένα δροσερό παγωτό το καλοκαίρι
και ανέχονται ή αποδέχονται την επιχρύσωση της δαγκάνας.
Η δημοσιότητά, άλλωστε, απλώνεται σαν ιστός,
λιώνει το ένστικτο,
κατασκηνώνει στο σπίτι,
διαλέγει ως αντιπρόσωπος τους φίλους σου
και αφού έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το απαραίτητο κομμάτι
του παζλ της ζωής, την ψυχή σου,
συναρμολογεί την εικόνα σου κατά παραγγελία μιας απρόσωπης ελίτ.

Κι όταν η παρωδία έχει σκηνοθετηθεί με κοντινά πλάνα,
φτάνουν με μηχανάκια στα άδυτα του καθενός.
Τοποθετούν τη λογική στο βάζο με τα τριαντάφυλλα,
τα ποτίζουν με αποχαύνωση
και περιμένουν κάθε μεσημέρι απ' τη δουλειά ή συνήθως από κάποια
αμπαρωμένη πόρτα τα πειραματόζωα, τα καλωδιώνουν και το πείραμα
του Pavlov παίρνει σάρκα και οστά.

Όλοι σιωπούν, γελούν και συχνά υποκρίνονται στις διαπροσωπικές σχέσεις
πως τα γαλλικά και το πιάνο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξή τους.
Τα μηχανάκια, ωστόσο, στέκουν αδιάψευστοι δοσίλογοι μιας νωχελικής
πραγματικότητας.
Η λύπη, ο πόνος και η επαφή υπήρξε το αντάλλαγμα για την άκοπη εξασφάλιση
ενός ευδαιμονισμού με το γεύμα στο πιάτο και το θέαμα σ' ένα γυάλινο κουτί.

Οι τηλεαστέρες έρχονται, παρέρχονται σαν το βίο μιας πεταλούδας.
Τουλάχιστον αυτή έφυγε περήφανη προλαβαίνοντας να μυρίσει τη γύρη
και να την ξεχωρίσει από την ομήγυρη.
Όταν η ανοχή του κοινού μετατρέπεται σε παθητικότητα κι αυτή με τη σειρά της
μεταφράζεται σε μια μάζα που προγραμματίζει τα θέλω της με ένα τηλεχειριστήριο
ή, πιο μοδάτα,με μια οθόνη αφής, ο στόχος επιτυγχάνεται.

Ο μπακάλης της γειτονιάς μπαίνει στην καθημερινότητά μας ακολουθώντας
μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή:
θάλασσα-πλαγιά-κορυφή-κενό.
Κι εκεί στο κενό η ιστορία παύει να πουλάει και μια ένοχη σιωπή κραυγάζει
στην έρημο.
Η μάζα θυμώνει, φορτώνει τα υπάρχοντά της σε καμήλες κι αρχίζει να αναζητά
την όαση.
Ο Μεγάλος Αδελφός προλαβαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να αντιδράσει
πλάθοντας το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Η μάζα υποχωρεί ατάκτως ερριμένη και διακτινίζεται στον καναπέ,
τον επίγειο παράδεισό της.
Άλλη μια φορά έχασε την ευκαιρία να βλαστήσει σε κοινό.
Η προσπάθεια ανθοφορίας χρονοβόρα κι επίπονη, ενώ το σεργιάνι στον κόσμο
μέσα από τα μυαλά άλλων κοστίζει μόνο λίγα σεντς.
Άλλωστε, όλοι θα αναδειχθούμε σε τηλεαστέρες φτάνοντας στην κορυφή.
Το μετά δε μας μέλει ιδιαίτερα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι άρχοντες των Μέσων θα αποδειχθούν πιο
φιλόξενοι μαζί μας.

Μέσα απ' το μπακάλη, το μανάβη, τον τροβαδούρο ή τον συνταξιούχο της
γειτονιάς το αλισβερίσι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σ' έναν κυκεώνα
συνενοχής και ακάλυπτων επιταγών εφήμερης χαράς ή ρίγους κατόπιν
ηλεκτροσόκ.

Σάββατο βράδυ 00:00 μπροστά στην οθόνη εγώ να αποθεώνω τις αγριοτσιρίδες
μιας τηλεπερσόνας εν είδει άριας( βλέπεις, δεν έχω μάθει ακόμη να ξεχωρίζω
την αγάπη από το βιασμό).

Βρήκα το θάρρος να στα γράψω όλα αυτά τώρα που έριξα υπνωτικό στο
Μεγάλο Αδελφό.
Σσσ.... Ησυχία. Μόλις σηκώθηκε.
Πρέπει να σε αποχαιρετίσω και να συντονίσω τη ζωή μου στη συχνότητα που
με πρόσταξε.
Γυρνάω λοιπόν στην ένοχη σιωπή.

Υ.Γ. Καλό ταξίδι και όσο το δυνατόν ομαλότερη πτώση απ' το Έβερεστ.
Σώπα και συντονίσου στο χάπενινγκ της γυάλας,
σε τούτο το αγοραίο θέατρο σκιών...............!

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ

ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ

Τις προάλλες ενώ ετοιμαζόμουν για ένα ακόμη εποικοδομητικό οδοιπορικό
στη Νομική Σχολή, άνοιξα την τηλεόραση χωρίς καμιά προσδοκία ουσιώδους
ενημέρωσης.
Ενώ διεξήγαγα μηχανικά το αποκρουστικό ζάπινγκ, τα μάτια μου καρφώθηκαν
σε μια επιστολή μιας κρατούμενης στον Κορυδαλλό για χρήση ναρκωτικών ου-
σιών.
Η συγκεκριμένη επιστολή προς το Συνήγορο του Πολίτη( ή ορθότερα παρήγορο
του πολίτη) με υπέβαλε σε έναν αυτοέλεγχο σχετικά με την ποιοτική εφαρμογή
του σωρού των νομικών γνώσεων και δη των πολυφορεμένων κραυγών για προ-
στασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από άτομα που λυμαίνονται καθημερινά
τον πεντακάθαρο αέρα της αξιοπρέπειας και της συλλογικότητας.

Συντάκτης του κειμένου ήταν η Κατερίνα Γκουλιώνη, μια γυναίκα 41 ετών εξαρτη-
μένη από τα 17 της από την ηρωίνη. Ιδού ορισμένα σημεία που αποτελούν το
διδακτικό απόσταγμα ενός κουρελιασμένου βίου:

«Το αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης είναι η φυλάκιση»,
«Φυλάκιση σημαίνει ομηρία και επίθεση από τους δεσμοφύλακες που συνοδεύεται
από επέμβαση στα γεννητικά όργανα μέσω της εξευτελιστικής κολπικής εξέτασης
στην οποία υποβάλλονται οι εξαρτημένοι χρήστες»,
«Η δεσμοφύλακας βρίσκει ευκαιρία να κοιτάξει το γυμνό σώμα και φέρεται θρασύ-
τατα, ειρωνικά σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι»,
«Η αποστείρωση στα εργαλεία είναι κάτι που μόνο ενίοτε θυμούνται»,
«Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο και ζήτη-
σα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν ολονυχτίς με χειροπέδα στα
κάγκελα»,
«Ως κρατούμενη πρέπει να κάνω ό, τι θέλουν και να μην αντιδράω»,
«Η άρνηση της κόλπικης έρευνας μ’ έστειλε στην απομόνωση»,
«Την ώρα της αφόδευσης στην τουαλέτα σε παρακολουθεί με κάμερα η δεσμοφύ-
λακας κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζα-
νάκι»,
«Η έξοδος από την απομόνωση συντελείται μετά από 8 αφοδεύσεις ανάλογα πάντα
με τις διαθέσεις τους»,
«Η μεγάλη ανάγκη για τουαλέτα κρίνεται αποκλειστικά από τη δεσμοφύλακα»,
«Με ψευδή αναφορά πέρασα πειθαρχικό και τιμωρήθηκα με πειθαρχική ποινή
εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με παράνομη στέρηση τσιγά-
ρου, καφέ, τηλεφώνου κι επισκεπτηρίου»,
«Η απομόνωση ονομάζεται ειδικός χώρος κράτησης, λες και αλλάζοντας όνομα σε
κάτι παύει και η φρίκη»,
«Η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας της
φυλακής»,

« Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.»

Η Κατερίνα δεν υπόκειται ακόμη τα παραπάνω εντός του ακάθαρτου κολαστηρίου
που επιμένουν τυπικά να αποκαλούν σωφρονιστικό κατάστημα.
Γλίτωσε τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια του «ζην» με το θάνατο.
Ο θάνατος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν εκπλήσσει κανένα συνειδητοποιημένο
μαχητή εναντίον της ωμής μάσκας μιας απρόσωπης παραφροσύνης.
Συγκρατούμενοί της ισχυρίζονται ότι βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη
και με κηλίδες αίμα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας εκδικητικής εν πλω μετα-
γωγής.
Το Υπουργείο το αρνείται, ωστόσο δε μπορεί έτσι απλά να απεκδυθεί των τερά-
στιων ευθυνών του κατά την ατιμωτική μεταγωγή των κρατουμένων.

Όπως και να’ χουν τα γεγονότα:

Το τίμημα του αγώνα για την αξιοπρέπεια πληρώνεται ακόμη αδρά, καθώς τα ευρώ
αποδεικνύονται ψίχουλα μπροστά σε λόγια και κυρίως έργα ψυχής.
Η ανυπακοή απέναντι στο στράγγισμα των ευτυχισμένων στιγμών μιας οδυνηρής
διαδρομής αφήνει ίχνη ανεξίτηλα όση άσφαλτο, τσιμέντο ή πυρά κι αν χρησιμο-
ποιήσουν.
Οι αδυναμίες, τα πάθη ακόμη και οι αυτοκαταστροφική αρρώστια κάποιου απαιτεί
γιατρειά από μια κοινωνία ενεργή που ξέρει να αφουγκράζεται τα πραγματικά
προβλήματα, να ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών, να απορεί, να θυμώνει, να πεισμώνει
και προπαντός να ανοίγει μια απέραντη αγκαλιά που θα χωρά όσους δοκίμασαν
το πικρό ποτήρι απ’ το κώνιο που σερβίρεται χωρίς να υπάρχει κενή θέση για δογματισμό, καιροσκοπισμό και αφιλόξενα συμφέροντα.

Μόνο τότε οι ευαισθητοποιημένοι θα χτίσουν τούβλο- τούβλο μια παρθένα κοινω-
νία απαλλαγμένη από δηλητηριασμένα βέλη και συκοφαντημένες προσδοκίες.
Ας ελπίσουμε η θυσία της Κατερίνας να μας ωθήσει σαν άλλους Αλαντίν να φάμε
τον κόσμο αναζητώντας το πολύτιμο πετράδι της αξιοπρέπειας, χωρίς να λυγίσουμε
στα πελώρια κύματα που υψώνει η δουλικότητα.

Κατερίνα, venceremos. Καλό ταξίδι και ξέγνοιαστη διαμονή εκεί ψηλά!