ΠΕΡΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ

Με ρώτησαν: "Τι θα 'θελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" κι απάντησα "Μικρός..." Και κάθε ανάσα από τότε ζωντανεύει μέσα μου εκείνο το σπαστικό χάχανο του ανέραστου ερωτώντος... Τι να κάνουμε... Η απάντηση είναι, από τη μάνα της, ένα επίπεδο πιο βαθιά απ' την ερώτηση...

Μη μου μιλάτε καν για τον Στρος Καν... Λες και αξιώθηκα ποτέ καριέρα καμαριέρας... Βετεράνος του ΟΑΕΔ με ισόβια προϋπηρεσία στα θρανία... Α, ναι κι ολίγη στα αμφιθέατρα... Από ψηλά, για καλύτερη θέα... Επιβήτορας του μέλλοντός μου...
Ο πάτος του ακαδημαϊκού βαρελιού έσταξε επιτέλους κι ένα χρήσιμο απόσταγμα...
Η μόνη αναδιάρθρωση που πρόκειται να δεχτώ άφορά τις σχέσεις... Κούρεμα του θυμού κι επιμήκυνση της κατανόησης (αν τρέχει ο λογισμός σας στο χρέος ή σε κάτι ομοιοκατάληκτό του, παρκάρετέ το στο χαλί του Στρος Καν)...

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο, που λέμε και στο χωριό μου... Ποτέ μη με παίρνετα στα σοβαρά... Αυτό είναι το πιο θανάσιμο πλήγμα που μπορείτε να μου καταφέρετε... Δεν επιδιώκω την ωριμότητα, γιατί απλούστατα σιχαίνομαι τη σαπίλα...

Άντε τώρα, σας αφήνω ήσυχους... Έχω διάβασμα... Αφού ξανάγινα μικρός, πρέπει να ξαναδώσω και Πανελλήνιες...

ΞΕΦΟΥΣΚΩΤΑ ΣΩΣΙΒΙΑ

Από το βάλτο στη θάλασσα λοιπόν... Αρκούσε μια νωπή εξέγερση και η λάσπη της δικτατορίας κατακάθισε υπό το ουράνιο τόξο του Πολυτεχνείου μετά την όξινη βροχή του Λαμπράκη, του Παναγούλη, της κηδείας του Σεφέρη και του Γεωργίου Παπανδρέου (όχι του Γιωργάκη)...

Μπήκαμε φουριόζοι, διψασμένοι στη θάλασσα σα νεογνά χωρίς μπρατσάκια... Κι αντί να διασταυρώσουμε τα κυάλια μας με την απέναντι ή ακόμα και την πλησίον ακτή, αρχίσαμε τις βουτιές με κλειστά μάτια, μύτη, αυτιά... Όπως ήταν φυσικό, η ανάσα μας κοβόταν πριν καν προλάβουμε να γυρέψουμε τα μαργαριτάρια του βυθού... Δεν διέθετε τότε το κατάστημα μάσκες και αναπνευστήρες... Αναδυόμασταν στην επιφάνεια και ο πάτερ φαμίλιας έφερνε ως ευγενική χορηγία με το τσουβάλι στη διάθεσή μας σκουριασμένες σανίδες σωτηρίας... Από τον τρόμο που 'χαμε δοκιμάσει (ο φόβος είναι διαίσθηση, ο τρόμος παραίσθηση...), πιανόμασταν όπως-όπως από το σωσίβιο κελί... Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι είναι προτιμότερο να κινδυνεύεις από πνιγμό παρά από τέτανο... Άλλο πράγμα το ξανάσασμα κι άλλο η μόλυνση...

Ας κολυμπήσουμε λοιπόν... Εξάλλου είμαστε πλέον αρκετά έμπειροι να ανιχνεύσουμε την πετρελαιοκηλίδα που έχει εξαπλωθεί διαχυτικά, σαν μεταδοτική ασθένεια, πλάι στις σανίδες σωτηρίας... Όχι σε ύπτια στάση... Μην χαραμίζουμε ματιές στη σκουριά και τη λάσπη, στις ακέφαλες προσωποποιήσεις του παρελθόντος μας... Μονάχα κρόουλ, εντελώς ελεύθερο... Κι όπου βγάλει... Τα όρια της απέναντι και της πλησίον ακτής είναι πλέον δυσδιάκριτα... Ας αποφύγουμε τους υφάλους με όψη σωσιβίου... Είναι παμπόνηρη η τελειότητα... Τα σωσίβια με ατελή όψη υφάλου είναι πολύτιμα, αλλά αδιαφήμιστα στο στοκ της Μεταπολίτευσης... Οφείλουμε να τα βρούμε... Κάποια από αυτά τα μαγικά αντικλείδια υπάρχουν και μέσα μας...

Ραντεβού στη θάλασσα.. Δεν γεννηθήκαμε ούτε για βάλτους, ούτε για λίμνες, ούτε για χειμάρρους με έπαρση ποταμού... Είμαστε ένα ανενεργό ηφαίστειο που ητέφρα του θα συναντηθεί με τον ήλιο... Νομοτελειακά... Μια αντανάκλαση στη θάλασσα, η λάμψη για να βρούμε τον ίσκιο μας... Μια αντανάκλαση στα σωσίβια, η πυγολαμπίδα για να χάσουμε την πυξίδα μας... Δεν υπάρχουν πυξίδες... Ούτε προσανατολισμός... Η Δύση κι η Ανατολή αποτελούν το δίπολο ενός προκάτ μπούσουλα, ένα στημένο καρτέλ αποσιώπησης των ναυαγίων κάθε δίκωπης, τετράκωπης ή οκτάκωπης λέμβου...

Κρόουλ, λοιπόν... Γιατί χανόμαστε πάνω σε ξεφούσκωτα στρώματα θαλάσσης και σε ρομαντικούς περιπάτους με φουσκωτές κούκλες, την ώρα που ρίχνουμε τα δίχτυα μας και τα ψαρεύουμε ξανά... Φαύλος κύκλος αρμύρας και στεριάς... Δεν ανακαλύψαμε δα και τη θάλασσα, επειδή μπορούμε με δανεικές αλυκές να ρίχνουμε μια χούφτα αλάτι στο άνοστο φαγητό μας...

Ραντεβού στη θάλασσα...

Υ।Γ। Να με πάρει το κύμα, πάλι ξέχασα τα μπρατσάκια...

ΣΥΛΗΜΕΝΟ ΑΣΥΛΟ

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' τη σημειολογική τους αρχή... Στο παρόν κείμενο δεν θα δείτε πουθενά τον όρο "λαθρομετανάστης", γιατί απλώς όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και δε χωρίζονται σε λαθραίους, δηλαδή παρασιτικούς και σε αυτόζωους...

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας χρόνια επωασμένης κατάστασης που εξαιτίας είτε της άρνησης παραδοχής ( εξ αριστερών) είτε της ξενοφοβικής προπαγάνδας ( εκ δεξιών) έφτασε σε ένα οριακό σημείο και στην ακροδεξιά κρίση πανικού του σοσιαλιστικού κυβερνώντος κόμματος, του ίδιου που με άλλο πρωθυπουργό, τον Σημίτη, υιοθέτησε το κατάπτυστο "Δουβλίνο 2", δηλαδή τον εγκλωβισμό κάθε ανθρώπου που χωρίς χαρτιά επιχειρούσε την ηρωική έξοδο από τη βομβαρδισμένη και κακοποιημένη εκ Δύσης χώρα του ( π.χ. Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Ινδία κ.τ.λ.) στην επικράτεια του κράτους-μέλους της Ε.Ε., στο οποίο ο δουλέμπορος θα παζάρευε το αλά γουέστερν όνειρό του...

Οι μεσογειακές χώρες εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης ήταν αναπόφευκτο να φέρουν επ' ώμου το σταυρό που οι ίδιοι κατασκεύασαν με τις νατοϊκές συμφωνίες για απόβαση στο Αφγανιστάν (π.χ. κυβέρνηση Αθνάρ στην Ισπανία) ή για παραχώρηση βάσεων συνενοχής στην επιχείρηση "Σοκ και Δέος" του διαβόητου εκτελεστή Μπους ( διαρκής παράδοση της Σούδας εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων). Οι Βόρειοι για άλλη μια φορά έβγαζαν απ' έξω την ουρά τους σ' αυτή την άδικη κατανομή των ευθυνών στα πλαίσια της Ε.Ε., η οποία αυτοκαταστρέφεται εξαιτίας της ανισότητας μεταξύ του προηγμένου παραγωγικού Βορρά που δανείζει με τοκογλυφικά επιτόκια τον εν υπνώσει καταναλωτικό Νότο.

Κι ερχόμαστε στο φράχτη... Ο Έβρος μετατρέπεται σε Γιβραλτάρ, σε ένα πορθμείο αφανισμού αθώων ψυχών που δεν πρόλαβαν να ξεπληρώσουν τον αφέντη δουλέμπορό τους. Τα σύρματα ή οι ηλεκτροφόρες κατασκευές παραπέμπουν στο Τείχος του αίσχους, της ανελευθερίας του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος ( συμβολικά και πραγματικά) στο Βερολίνο... Ο δυτικός κόσμος προσπαθώντας να αποσιωπήσει τη δυστυχία που επιφέρει με την ταξικότατη ανάπτυξή του ( αγαπητοί μου σύντροφοι, στην άρχουσα τάξη δεν συμπεριλαμβάνονται πλέον μόνο τραπεζίτες και βιομήχανοι, αλλά λαίμαργες συντεχνίες, εργατοπατέρες και κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του ελειμματικού Δημοσίου που έχουν φορτωθεί σαν τσουβάλια στην πλάτη όλων των οργισμένων μα σκυμμένων πολιτών) οριοθετεί τους πληθυσμούς όπως τα πιο στυγνά κομμουνιστικά καθεστώτα. Ζηλέψαμε τις Η.Π.Α. που κλείνει τα σύνορα με το Μεξικό ρίχνοντας κάθε χρόνο στον Καιάδα τόσους διατελούντες σε ψευδαίσθηση και την Ισπανία που εμποδίζει την "απειλή" εκ Μαρόκου και Αλγερίας καταργώντας ουσιαστικά την θεμελιακή λειτουργία του πορθμού του Γιβραλτάρ...

Θα μου πείτε και πως θα αντιμετωπίσουμε εμείς οι "αγανακτισμένοι" πολίτες αυτούς τους δυνητικούς φορείς εγκληματικότητας, όπως θεωρούνται. Όχι ασφαλώς με καταστολή, αλλά με πρόληψη στο γνώμονα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Να γίνω πιο σαφής... Τα σύνορα της Ελλάδας αποτελούν την πύλη εισόδου στο ευρωπαϊκό (πρώην) όραμα και (νυν) εφιάλτη, όπως δυστυχώς εξελίσσεται με την αγοραφοβική συμπεριφορά των περισσότερων κυβερνήσεων και το αντιευρωπαϊκό μένος ορισμένων αριστερών, ψευτοπροοδευτικών ομάδων... Τα σύνορα της Ε.Ε. έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας, δηλαδή εκτός των Ελλήνων συνοροφυλάκων απαιτείται ενίσχυση της παρουσίας της Frontex φυσικά με καταδίκη της αυθαιρεσίας και απόλυτη προσήλωση στους χάρτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μοιάζουν πλέον πιο επίκαιροι από ποτέ... Επιπλέον εφόσον ορισμένοι μετανάστες χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα ή άδεια εισόδου φτάσουν στο κέντρο της χώρας να τους χορηγείται άμεσα άσυλο, εφόσον ασφαλώς πληρούν τις προϋποθέσεις, δηλαδή αίτηση προστασίας, προέλευση από δοκιμαζόμενη χώρα, δήλωση στοιχείων ταυτότητας κ.τ.λ. Η Ελλάδα που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη ροή ψυχών εξ Ανατολής και Αφρικής παρουσιάζει το μικρότερο ποσοστό ασύλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο... Το άσυλο είτε θα αποτελέσει μέσο ενσωμάτωσης στην μάλλον ρατσιστική μας κοινωνία που με βραχύβια μνήμη ξέχασε τα καραβάνια αδικημένων και ανέργων που φτάνανε με τρένο εξαντλημένοι στο σταθμό του Μονάχου, του Βούπερταλ, μπάρκαραν για Αυστραλία, Καναδά και Αμερική κι εφόσον λίγοι εξ αυτών είχαν να προσφέρουν λάμβαναν μια πρωτοφανή αναγνώριση, αποτελώντας την τιμημένη ελληνική ομογένεια, είτε θα αποτελέσει το διαβατήριο για κυνήγι του ονείρου σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης (με κατάργηση του επαχθούς για Μεσόγειο και μετανάστες Δουβλίνου 2) ή θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους με πρόνοια της ελληνικής κυβέρνησης εφόσον εντάσσονταν στην αγορά εργασίας και απολύονταν με δικαιολογία την παγκόσμια οικονομική κρίση, όντες ασφαλισμένοι για το διάστημα της παραμονής τους...

Η τελευταία λύση είναι και η πλέον αμφίβολη, γι' αυτό κρατήστε την ως ευχή στο προσκεφάλι σας λίγο πριν τον ύπνο... Να δοθεί ένα τέρμα από την άπληστη Δύση στην καταπάτηση του ορυκτού πλούτου της Ανατολής με σκοπό την κυνική εξασφάλιση της πολυπόθητης ενεργειακής αυτονομίας μέσω αδιέξοδων πολέμων που γεννούν στρατιές νεκρών ή ξεριζωμένων αμάχων...
Μου αρκεί η ελπίδα κι ας μειδιάσετε ελαφρώς με περιπαικτική διάθεση...

Ενόψει των προαναφερθέντων, η εικόνα ντροπής της Νομικής Αθηνών με 300 ανθρώπους διεκδικούντες τη νομιμοποίησή τους να περιθάλπονται από αμφιβόλου ηθικής και ιδεολογιών δήθεν ανθρωπιστές μου επιτείνει το σκεπτικισμό προς την έννοια του ασύλου και την απέχθεια αφενός προς την στρεβλή Πολιτεία με το άρμα των ψηφοφόρων της ( συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου) και αφετέρου προς τους δήθεν προοδευτικούς που σχεδιάζουν επαναστάσεις με κατάλυση των νόμων που άλλες επαναστάσεις έφεραν για τη συγκρότηση μιας δίκαιης οργανωμένης κοινωνίας.

Το άσυλο επιβάλλεται να προσδιοριστεί άμεσα από μας τους ελεύθερα σκεπτόμενους φοιτητές και κατά συνέπεια απ' όλη την ακαδημαίκή κοινότητα επιτέλους χωρίς κομματικές υποδείξεις και παρεμβάσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να προστατευτεί με κάθε τρόπο απέναντι στις διάφορες συντηρητικές κορώνες κατάργησής του, οι οποίες είτε αγνοούν είτε συνειδητά αποβάλλουν από τη μνήμη τους την τεράστια σημασία του σε σκοτεινές περιόδους (π.χ. δικτατορία), ωστόσο πρέπει να προσλάβει έναν ορισμένο χαρακτήρα. Πρόκειται ξεκάθαρα για άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών που διασαλεύονται απ' τους κομματικούς στρατούς και απ' τα τανκς των κουκουλοφόρων και όχι ασφαλώς για άσυλο ανιάτων που ο κάθε αδικημένος αυτού του κόσμου βρίσκει στέγη και τροφή ως φιλοξενούμενος αυτών που καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία με την επίφαση της δημοκρατίας και της προόδου... Οποίος παραλογισμός...

Οι συγκεκριμένες ενέργειες όσων παρέχουν με το έτσι θέλω δήθεν προστασία στους άμοιρους ευθυνών μετανάστες στοιβάζοντάς τους σε ένα αμφιθέατρο Νομικής φανερώνει τη γύμνια της Πολιτείας που αγρόν ηγόραζε πριν πάρουν οι ¨αγανακτισμένοι" και οι Χρυσαυγίτες τα όπλα στα χέρια τους και έπειτα από το φασιστικό παραλήρημα ενεργεί σπασμωδικά διαφέροντας απ' αυτούς μόνο στα λόγια... φανερώνει όμως και την κατάντια μεγάλου μέρους της Αριστεράς που έχοντας πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τη λογική θεωρεί εξέγερση την ανομιμοποίητη κατάληψη, τη νοοτροπία του "έτσι γουστάρω" και του "ανατρέπω τον κόσμο με τα λεφτά του μπαμπά"...

Δυστυχώς σύντροφοι στο νέο σας στέκι δε θα παρευρεθώ... θα ακολουθήσω τη συνείδησή μου που τυγχάνει να συμφωνεί με το νόημα της σκέψης του Πρύτανη ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι άσυλο ανιάτων, αλλά και οι μετανάστες πρέπει να απολαμβάνουν από την Πολιτεία (μπηχτή προς όλους τους φορείς που εμείς εκλέγουμε) τουλάχιστο τη συνταγματική επιταγή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου (άρ. 2 πάρ. 1 Συντ.) πριν κατορθώσουμε σε κάποια ουτοπία μας την απόλυτη ισότητα του άρ. 4 πάρ.1 Συντ...

Η επανάστασή μου έγκειται στο να εμπλουτίσω τη ζωή μου με ανθρώπους που έχουν κάτι να με γεμίσουν κι έτσι να βελτιώσω μαζί με τους συνανθρώπους μου ( ημεδαπούς και αλλοδαπούς) την κοινωνική δυναμική των νόμων. Αν κάποιοι θεωρούν πρόοδο την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος για το οποίο χύθηκε το αίμα των προγόνων τους, θα τους φτύνω κατάμουτρα και θα αλλάζω πεζοδρόμιο, μπας και στην απέναντι όχθη συναντήσω κάποιον που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο... Μπορεί να είναι Έλληνας, μπορεί και μετανάστης... Όχι άλλο συλημένο άσυλο, όχι άλλη ισότητα εν τη παρανομία... όχι άλλο κάρβουνο με εκμετάλλευση της στάχτης των θυμάτων των δουλεμπόρων από τους "φιλόξενους" προστάτες τους...