Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
ΣΚΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗ ΛΑΜΨΗ
Σάββατο βράδυ 00:00 στο κατώφλι ενός γκλαμουράτου κλαμπ
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να περιστρέφονται στο στρωμένο
χαλί σα μαριονέτες εαρινής ισημερίας.
Τρυφερές κουβέντες, καλοβαλμένα βλέμματα και λαμπερά χαμόγελα
όσο διαρκεί η αδιάκριτη χειραφέτηση του φακού.
Μετά οι κάμερες βιάζονται να προλάβουν την αποκλειστικότητα του
τάδε ή του δείνα που φόρεσε στραβά το πουκάμισο για να προσέχει
την τσάκιση στο πετσί του ο μπακάλης ή ο μανάβης της γειτονιάς.
Η απουσία του φακού εξαϋλώνει τα πράγματα και το σκηνικό της νύχτας
αλλάζει χρώματα.
Στη θέση των παγονιών άρχουν οι στρουθοκάμηλοι,
το θώκο της φωνής εξουσιάζει ο θόρυβος,
τη θέρμη των ματιών υποκαθιστά το μέικ απ της βλεφαρίδας,
τη ζωντάνια ενός χαμόγελου νεκρώνει ένα αμήχανο μειδίαμα.
Δευτέρα χαραυγή 06:00 στο πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να σκάβουν το λάκκο στον άνθρωπο
της διπλανής πόρτας σα νεκροθάφτες εμφυλίου πολέμου.
Άνθρωποι ανίσχυροι να επιβληθούν στην αιφνίδια προβολή τους
ζητούν παρηγοριά στις ολάνοιχτες δαγκάνες του Μεγάλου Αδελφού.
Αρχικά το απολαμβάνουν σαν ένα δροσερό παγωτό το καλοκαίρι
και ανέχονται ή αποδέχονται την επιχρύσωση της δαγκάνας.
Η δημοσιότητά, άλλωστε, απλώνεται σαν ιστός,
λιώνει το ένστικτο,
κατασκηνώνει στο σπίτι,
διαλέγει ως αντιπρόσωπος τους φίλους σου
και αφού έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το απαραίτητο κομμάτι
του παζλ της ζωής, την ψυχή σου,
συναρμολογεί την εικόνα σου κατά παραγγελία μιας απρόσωπης ελίτ.
Κι όταν η παρωδία έχει σκηνοθετηθεί με κοντινά πλάνα,
φτάνουν με μηχανάκια στα άδυτα του καθενός.
Τοποθετούν τη λογική στο βάζο με τα τριαντάφυλλα,
τα ποτίζουν με αποχαύνωση
και περιμένουν κάθε μεσημέρι απ' τη δουλειά ή συνήθως από κάποια
αμπαρωμένη πόρτα τα πειραματόζωα, τα καλωδιώνουν και το πείραμα
του Pavlov παίρνει σάρκα και οστά.
Όλοι σιωπούν, γελούν και συχνά υποκρίνονται στις διαπροσωπικές σχέσεις
πως τα γαλλικά και το πιάνο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξή τους.
Τα μηχανάκια, ωστόσο, στέκουν αδιάψευστοι δοσίλογοι μιας νωχελικής
πραγματικότητας.
Η λύπη, ο πόνος και η επαφή υπήρξε το αντάλλαγμα για την άκοπη εξασφάλιση
ενός ευδαιμονισμού με το γεύμα στο πιάτο και το θέαμα σ' ένα γυάλινο κουτί.
Οι τηλεαστέρες έρχονται, παρέρχονται σαν το βίο μιας πεταλούδας.
Τουλάχιστον αυτή έφυγε περήφανη προλαβαίνοντας να μυρίσει τη γύρη
και να την ξεχωρίσει από την ομήγυρη.
Όταν η ανοχή του κοινού μετατρέπεται σε παθητικότητα κι αυτή με τη σειρά της
μεταφράζεται σε μια μάζα που προγραμματίζει τα θέλω της με ένα τηλεχειριστήριο
ή, πιο μοδάτα,με μια οθόνη αφής, ο στόχος επιτυγχάνεται.
Ο μπακάλης της γειτονιάς μπαίνει στην καθημερινότητά μας ακολουθώντας
μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή:
θάλασσα-πλαγιά-κορυφή-κενό.
Κι εκεί στο κενό η ιστορία παύει να πουλάει και μια ένοχη σιωπή κραυγάζει
στην έρημο.
Η μάζα θυμώνει, φορτώνει τα υπάρχοντά της σε καμήλες κι αρχίζει να αναζητά
την όαση.
Ο Μεγάλος Αδελφός προλαβαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να αντιδράσει
πλάθοντας το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Η μάζα υποχωρεί ατάκτως ερριμένη και διακτινίζεται στον καναπέ,
τον επίγειο παράδεισό της.
Άλλη μια φορά έχασε την ευκαιρία να βλαστήσει σε κοινό.
Η προσπάθεια ανθοφορίας χρονοβόρα κι επίπονη, ενώ το σεργιάνι στον κόσμο
μέσα από τα μυαλά άλλων κοστίζει μόνο λίγα σεντς.
Άλλωστε, όλοι θα αναδειχθούμε σε τηλεαστέρες φτάνοντας στην κορυφή.
Το μετά δε μας μέλει ιδιαίτερα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι άρχοντες των Μέσων θα αποδειχθούν πιο
φιλόξενοι μαζί μας.
Μέσα απ' το μπακάλη, το μανάβη, τον τροβαδούρο ή τον συνταξιούχο της
γειτονιάς το αλισβερίσι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σ' έναν κυκεώνα
συνενοχής και ακάλυπτων επιταγών εφήμερης χαράς ή ρίγους κατόπιν
ηλεκτροσόκ.
Σάββατο βράδυ 00:00 μπροστά στην οθόνη εγώ να αποθεώνω τις αγριοτσιρίδες
μιας τηλεπερσόνας εν είδει άριας( βλέπεις, δεν έχω μάθει ακόμη να ξεχωρίζω
την αγάπη από το βιασμό).
Βρήκα το θάρρος να στα γράψω όλα αυτά τώρα που έριξα υπνωτικό στο
Μεγάλο Αδελφό.
Σσσ.... Ησυχία. Μόλις σηκώθηκε.
Πρέπει να σε αποχαιρετίσω και να συντονίσω τη ζωή μου στη συχνότητα που
με πρόσταξε.
Γυρνάω λοιπόν στην ένοχη σιωπή.
Υ.Γ. Καλό ταξίδι και όσο το δυνατόν ομαλότερη πτώση απ' το Έβερεστ.
Σώπα και συντονίσου στο χάπενινγκ της γυάλας,
σε τούτο το αγοραίο θέατρο σκιών...............!
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να περιστρέφονται στο στρωμένο
χαλί σα μαριονέτες εαρινής ισημερίας.
Τρυφερές κουβέντες, καλοβαλμένα βλέμματα και λαμπερά χαμόγελα
όσο διαρκεί η αδιάκριτη χειραφέτηση του φακού.
Μετά οι κάμερες βιάζονται να προλάβουν την αποκλειστικότητα του
τάδε ή του δείνα που φόρεσε στραβά το πουκάμισο για να προσέχει
την τσάκιση στο πετσί του ο μπακάλης ή ο μανάβης της γειτονιάς.
Η απουσία του φακού εξαϋλώνει τα πράγματα και το σκηνικό της νύχτας
αλλάζει χρώματα.
Στη θέση των παγονιών άρχουν οι στρουθοκάμηλοι,
το θώκο της φωνής εξουσιάζει ο θόρυβος,
τη θέρμη των ματιών υποκαθιστά το μέικ απ της βλεφαρίδας,
τη ζωντάνια ενός χαμόγελου νεκρώνει ένα αμήχανο μειδίαμα.
Δευτέρα χαραυγή 06:00 στο πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να σκάβουν το λάκκο στον άνθρωπο
της διπλανής πόρτας σα νεκροθάφτες εμφυλίου πολέμου.
Άνθρωποι ανίσχυροι να επιβληθούν στην αιφνίδια προβολή τους
ζητούν παρηγοριά στις ολάνοιχτες δαγκάνες του Μεγάλου Αδελφού.
Αρχικά το απολαμβάνουν σαν ένα δροσερό παγωτό το καλοκαίρι
και ανέχονται ή αποδέχονται την επιχρύσωση της δαγκάνας.
Η δημοσιότητά, άλλωστε, απλώνεται σαν ιστός,
λιώνει το ένστικτο,
κατασκηνώνει στο σπίτι,
διαλέγει ως αντιπρόσωπος τους φίλους σου
και αφού έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το απαραίτητο κομμάτι
του παζλ της ζωής, την ψυχή σου,
συναρμολογεί την εικόνα σου κατά παραγγελία μιας απρόσωπης ελίτ.
Κι όταν η παρωδία έχει σκηνοθετηθεί με κοντινά πλάνα,
φτάνουν με μηχανάκια στα άδυτα του καθενός.
Τοποθετούν τη λογική στο βάζο με τα τριαντάφυλλα,
τα ποτίζουν με αποχαύνωση
και περιμένουν κάθε μεσημέρι απ' τη δουλειά ή συνήθως από κάποια
αμπαρωμένη πόρτα τα πειραματόζωα, τα καλωδιώνουν και το πείραμα
του Pavlov παίρνει σάρκα και οστά.
Όλοι σιωπούν, γελούν και συχνά υποκρίνονται στις διαπροσωπικές σχέσεις
πως τα γαλλικά και το πιάνο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξή τους.
Τα μηχανάκια, ωστόσο, στέκουν αδιάψευστοι δοσίλογοι μιας νωχελικής
πραγματικότητας.
Η λύπη, ο πόνος και η επαφή υπήρξε το αντάλλαγμα για την άκοπη εξασφάλιση
ενός ευδαιμονισμού με το γεύμα στο πιάτο και το θέαμα σ' ένα γυάλινο κουτί.
Οι τηλεαστέρες έρχονται, παρέρχονται σαν το βίο μιας πεταλούδας.
Τουλάχιστον αυτή έφυγε περήφανη προλαβαίνοντας να μυρίσει τη γύρη
και να την ξεχωρίσει από την ομήγυρη.
Όταν η ανοχή του κοινού μετατρέπεται σε παθητικότητα κι αυτή με τη σειρά της
μεταφράζεται σε μια μάζα που προγραμματίζει τα θέλω της με ένα τηλεχειριστήριο
ή, πιο μοδάτα,με μια οθόνη αφής, ο στόχος επιτυγχάνεται.
Ο μπακάλης της γειτονιάς μπαίνει στην καθημερινότητά μας ακολουθώντας
μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή:
θάλασσα-πλαγιά-κορυφή-κενό.
Κι εκεί στο κενό η ιστορία παύει να πουλάει και μια ένοχη σιωπή κραυγάζει
στην έρημο.
Η μάζα θυμώνει, φορτώνει τα υπάρχοντά της σε καμήλες κι αρχίζει να αναζητά
την όαση.
Ο Μεγάλος Αδελφός προλαβαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να αντιδράσει
πλάθοντας το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Η μάζα υποχωρεί ατάκτως ερριμένη και διακτινίζεται στον καναπέ,
τον επίγειο παράδεισό της.
Άλλη μια φορά έχασε την ευκαιρία να βλαστήσει σε κοινό.
Η προσπάθεια ανθοφορίας χρονοβόρα κι επίπονη, ενώ το σεργιάνι στον κόσμο
μέσα από τα μυαλά άλλων κοστίζει μόνο λίγα σεντς.
Άλλωστε, όλοι θα αναδειχθούμε σε τηλεαστέρες φτάνοντας στην κορυφή.
Το μετά δε μας μέλει ιδιαίτερα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι άρχοντες των Μέσων θα αποδειχθούν πιο
φιλόξενοι μαζί μας.
Μέσα απ' το μπακάλη, το μανάβη, τον τροβαδούρο ή τον συνταξιούχο της
γειτονιάς το αλισβερίσι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σ' έναν κυκεώνα
συνενοχής και ακάλυπτων επιταγών εφήμερης χαράς ή ρίγους κατόπιν
ηλεκτροσόκ.
Σάββατο βράδυ 00:00 μπροστά στην οθόνη εγώ να αποθεώνω τις αγριοτσιρίδες
μιας τηλεπερσόνας εν είδει άριας( βλέπεις, δεν έχω μάθει ακόμη να ξεχωρίζω
την αγάπη από το βιασμό).
Βρήκα το θάρρος να στα γράψω όλα αυτά τώρα που έριξα υπνωτικό στο
Μεγάλο Αδελφό.
Σσσ.... Ησυχία. Μόλις σηκώθηκε.
Πρέπει να σε αποχαιρετίσω και να συντονίσω τη ζωή μου στη συχνότητα που
με πρόσταξε.
Γυρνάω λοιπόν στην ένοχη σιωπή.
Υ.Γ. Καλό ταξίδι και όσο το δυνατόν ομαλότερη πτώση απ' το Έβερεστ.
Σώπα και συντονίσου στο χάπενινγκ της γυάλας,
σε τούτο το αγοραίο θέατρο σκιών...............!
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ
ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ
Τις προάλλες ενώ ετοιμαζόμουν για ένα ακόμη εποικοδομητικό οδοιπορικό
στη Νομική Σχολή, άνοιξα την τηλεόραση χωρίς καμιά προσδοκία ουσιώδους
ενημέρωσης.
Ενώ διεξήγαγα μηχανικά το αποκρουστικό ζάπινγκ, τα μάτια μου καρφώθηκαν
σε μια επιστολή μιας κρατούμενης στον Κορυδαλλό για χρήση ναρκωτικών ου-
σιών.
Η συγκεκριμένη επιστολή προς το Συνήγορο του Πολίτη( ή ορθότερα παρήγορο
του πολίτη) με υπέβαλε σε έναν αυτοέλεγχο σχετικά με την ποιοτική εφαρμογή
του σωρού των νομικών γνώσεων και δη των πολυφορεμένων κραυγών για προ-
στασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από άτομα που λυμαίνονται καθημερινά
τον πεντακάθαρο αέρα της αξιοπρέπειας και της συλλογικότητας.
Συντάκτης του κειμένου ήταν η Κατερίνα Γκουλιώνη, μια γυναίκα 41 ετών εξαρτη-
μένη από τα 17 της από την ηρωίνη. Ιδού ορισμένα σημεία που αποτελούν το
διδακτικό απόσταγμα ενός κουρελιασμένου βίου:
«Το αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης είναι η φυλάκιση»,
«Φυλάκιση σημαίνει ομηρία και επίθεση από τους δεσμοφύλακες που συνοδεύεται
από επέμβαση στα γεννητικά όργανα μέσω της εξευτελιστικής κολπικής εξέτασης
στην οποία υποβάλλονται οι εξαρτημένοι χρήστες»,
«Η δεσμοφύλακας βρίσκει ευκαιρία να κοιτάξει το γυμνό σώμα και φέρεται θρασύ-
τατα, ειρωνικά σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι»,
«Η αποστείρωση στα εργαλεία είναι κάτι που μόνο ενίοτε θυμούνται»,
«Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο και ζήτη-
σα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν ολονυχτίς με χειροπέδα στα
κάγκελα»,
«Ως κρατούμενη πρέπει να κάνω ό, τι θέλουν και να μην αντιδράω»,
«Η άρνηση της κόλπικης έρευνας μ’ έστειλε στην απομόνωση»,
«Την ώρα της αφόδευσης στην τουαλέτα σε παρακολουθεί με κάμερα η δεσμοφύ-
λακας κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζα-
νάκι»,
«Η έξοδος από την απομόνωση συντελείται μετά από 8 αφοδεύσεις ανάλογα πάντα
με τις διαθέσεις τους»,
«Η μεγάλη ανάγκη για τουαλέτα κρίνεται αποκλειστικά από τη δεσμοφύλακα»,
«Με ψευδή αναφορά πέρασα πειθαρχικό και τιμωρήθηκα με πειθαρχική ποινή
εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με παράνομη στέρηση τσιγά-
ρου, καφέ, τηλεφώνου κι επισκεπτηρίου»,
«Η απομόνωση ονομάζεται ειδικός χώρος κράτησης, λες και αλλάζοντας όνομα σε
κάτι παύει και η φρίκη»,
«Η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας της
φυλακής»,
« Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.»
Η Κατερίνα δεν υπόκειται ακόμη τα παραπάνω εντός του ακάθαρτου κολαστηρίου
που επιμένουν τυπικά να αποκαλούν σωφρονιστικό κατάστημα.
Γλίτωσε τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια του «ζην» με το θάνατο.
Ο θάνατος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν εκπλήσσει κανένα συνειδητοποιημένο
μαχητή εναντίον της ωμής μάσκας μιας απρόσωπης παραφροσύνης.
Συγκρατούμενοί της ισχυρίζονται ότι βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη
και με κηλίδες αίμα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας εκδικητικής εν πλω μετα-
γωγής.
Το Υπουργείο το αρνείται, ωστόσο δε μπορεί έτσι απλά να απεκδυθεί των τερά-
στιων ευθυνών του κατά την ατιμωτική μεταγωγή των κρατουμένων.
Όπως και να’ χουν τα γεγονότα:
Το τίμημα του αγώνα για την αξιοπρέπεια πληρώνεται ακόμη αδρά, καθώς τα ευρώ
αποδεικνύονται ψίχουλα μπροστά σε λόγια και κυρίως έργα ψυχής.
Η ανυπακοή απέναντι στο στράγγισμα των ευτυχισμένων στιγμών μιας οδυνηρής
διαδρομής αφήνει ίχνη ανεξίτηλα όση άσφαλτο, τσιμέντο ή πυρά κι αν χρησιμο-
ποιήσουν.
Οι αδυναμίες, τα πάθη ακόμη και οι αυτοκαταστροφική αρρώστια κάποιου απαιτεί
γιατρειά από μια κοινωνία ενεργή που ξέρει να αφουγκράζεται τα πραγματικά
προβλήματα, να ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών, να απορεί, να θυμώνει, να πεισμώνει
και προπαντός να ανοίγει μια απέραντη αγκαλιά που θα χωρά όσους δοκίμασαν
το πικρό ποτήρι απ’ το κώνιο που σερβίρεται χωρίς να υπάρχει κενή θέση για δογματισμό, καιροσκοπισμό και αφιλόξενα συμφέροντα.
Μόνο τότε οι ευαισθητοποιημένοι θα χτίσουν τούβλο- τούβλο μια παρθένα κοινω-
νία απαλλαγμένη από δηλητηριασμένα βέλη και συκοφαντημένες προσδοκίες.
Ας ελπίσουμε η θυσία της Κατερίνας να μας ωθήσει σαν άλλους Αλαντίν να φάμε
τον κόσμο αναζητώντας το πολύτιμο πετράδι της αξιοπρέπειας, χωρίς να λυγίσουμε
στα πελώρια κύματα που υψώνει η δουλικότητα.
Κατερίνα, venceremos. Καλό ταξίδι και ξέγνοιαστη διαμονή εκεί ψηλά!
Τις προάλλες ενώ ετοιμαζόμουν για ένα ακόμη εποικοδομητικό οδοιπορικό
στη Νομική Σχολή, άνοιξα την τηλεόραση χωρίς καμιά προσδοκία ουσιώδους
ενημέρωσης.
Ενώ διεξήγαγα μηχανικά το αποκρουστικό ζάπινγκ, τα μάτια μου καρφώθηκαν
σε μια επιστολή μιας κρατούμενης στον Κορυδαλλό για χρήση ναρκωτικών ου-
σιών.
Η συγκεκριμένη επιστολή προς το Συνήγορο του Πολίτη( ή ορθότερα παρήγορο
του πολίτη) με υπέβαλε σε έναν αυτοέλεγχο σχετικά με την ποιοτική εφαρμογή
του σωρού των νομικών γνώσεων και δη των πολυφορεμένων κραυγών για προ-
στασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από άτομα που λυμαίνονται καθημερινά
τον πεντακάθαρο αέρα της αξιοπρέπειας και της συλλογικότητας.
Συντάκτης του κειμένου ήταν η Κατερίνα Γκουλιώνη, μια γυναίκα 41 ετών εξαρτη-
μένη από τα 17 της από την ηρωίνη. Ιδού ορισμένα σημεία που αποτελούν το
διδακτικό απόσταγμα ενός κουρελιασμένου βίου:
«Το αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης είναι η φυλάκιση»,
«Φυλάκιση σημαίνει ομηρία και επίθεση από τους δεσμοφύλακες που συνοδεύεται
από επέμβαση στα γεννητικά όργανα μέσω της εξευτελιστικής κολπικής εξέτασης
στην οποία υποβάλλονται οι εξαρτημένοι χρήστες»,
«Η δεσμοφύλακας βρίσκει ευκαιρία να κοιτάξει το γυμνό σώμα και φέρεται θρασύ-
τατα, ειρωνικά σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι»,
«Η αποστείρωση στα εργαλεία είναι κάτι που μόνο ενίοτε θυμούνται»,
«Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο και ζήτη-
σα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν ολονυχτίς με χειροπέδα στα
κάγκελα»,
«Ως κρατούμενη πρέπει να κάνω ό, τι θέλουν και να μην αντιδράω»,
«Η άρνηση της κόλπικης έρευνας μ’ έστειλε στην απομόνωση»,
«Την ώρα της αφόδευσης στην τουαλέτα σε παρακολουθεί με κάμερα η δεσμοφύ-
λακας κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζα-
νάκι»,
«Η έξοδος από την απομόνωση συντελείται μετά από 8 αφοδεύσεις ανάλογα πάντα
με τις διαθέσεις τους»,
«Η μεγάλη ανάγκη για τουαλέτα κρίνεται αποκλειστικά από τη δεσμοφύλακα»,
«Με ψευδή αναφορά πέρασα πειθαρχικό και τιμωρήθηκα με πειθαρχική ποινή
εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με παράνομη στέρηση τσιγά-
ρου, καφέ, τηλεφώνου κι επισκεπτηρίου»,
«Η απομόνωση ονομάζεται ειδικός χώρος κράτησης, λες και αλλάζοντας όνομα σε
κάτι παύει και η φρίκη»,
«Η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας της
φυλακής»,
« Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.»
Η Κατερίνα δεν υπόκειται ακόμη τα παραπάνω εντός του ακάθαρτου κολαστηρίου
που επιμένουν τυπικά να αποκαλούν σωφρονιστικό κατάστημα.
Γλίτωσε τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια του «ζην» με το θάνατο.
Ο θάνατος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν εκπλήσσει κανένα συνειδητοποιημένο
μαχητή εναντίον της ωμής μάσκας μιας απρόσωπης παραφροσύνης.
Συγκρατούμενοί της ισχυρίζονται ότι βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη
και με κηλίδες αίμα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας εκδικητικής εν πλω μετα-
γωγής.
Το Υπουργείο το αρνείται, ωστόσο δε μπορεί έτσι απλά να απεκδυθεί των τερά-
στιων ευθυνών του κατά την ατιμωτική μεταγωγή των κρατουμένων.
Όπως και να’ χουν τα γεγονότα:
Το τίμημα του αγώνα για την αξιοπρέπεια πληρώνεται ακόμη αδρά, καθώς τα ευρώ
αποδεικνύονται ψίχουλα μπροστά σε λόγια και κυρίως έργα ψυχής.
Η ανυπακοή απέναντι στο στράγγισμα των ευτυχισμένων στιγμών μιας οδυνηρής
διαδρομής αφήνει ίχνη ανεξίτηλα όση άσφαλτο, τσιμέντο ή πυρά κι αν χρησιμο-
ποιήσουν.
Οι αδυναμίες, τα πάθη ακόμη και οι αυτοκαταστροφική αρρώστια κάποιου απαιτεί
γιατρειά από μια κοινωνία ενεργή που ξέρει να αφουγκράζεται τα πραγματικά
προβλήματα, να ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών, να απορεί, να θυμώνει, να πεισμώνει
και προπαντός να ανοίγει μια απέραντη αγκαλιά που θα χωρά όσους δοκίμασαν
το πικρό ποτήρι απ’ το κώνιο που σερβίρεται χωρίς να υπάρχει κενή θέση για δογματισμό, καιροσκοπισμό και αφιλόξενα συμφέροντα.
Μόνο τότε οι ευαισθητοποιημένοι θα χτίσουν τούβλο- τούβλο μια παρθένα κοινω-
νία απαλλαγμένη από δηλητηριασμένα βέλη και συκοφαντημένες προσδοκίες.
Ας ελπίσουμε η θυσία της Κατερίνας να μας ωθήσει σαν άλλους Αλαντίν να φάμε
τον κόσμο αναζητώντας το πολύτιμο πετράδι της αξιοπρέπειας, χωρίς να λυγίσουμε
στα πελώρια κύματα που υψώνει η δουλικότητα.
Κατερίνα, venceremos. Καλό ταξίδι και ξέγνοιαστη διαμονή εκεί ψηλά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)