ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ

ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ

Τις προάλλες ενώ ετοιμαζόμουν για ένα ακόμη εποικοδομητικό οδοιπορικό
στη Νομική Σχολή, άνοιξα την τηλεόραση χωρίς καμιά προσδοκία ουσιώδους
ενημέρωσης.
Ενώ διεξήγαγα μηχανικά το αποκρουστικό ζάπινγκ, τα μάτια μου καρφώθηκαν
σε μια επιστολή μιας κρατούμενης στον Κορυδαλλό για χρήση ναρκωτικών ου-
σιών.
Η συγκεκριμένη επιστολή προς το Συνήγορο του Πολίτη( ή ορθότερα παρήγορο
του πολίτη) με υπέβαλε σε έναν αυτοέλεγχο σχετικά με την ποιοτική εφαρμογή
του σωρού των νομικών γνώσεων και δη των πολυφορεμένων κραυγών για προ-
στασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από άτομα που λυμαίνονται καθημερινά
τον πεντακάθαρο αέρα της αξιοπρέπειας και της συλλογικότητας.

Συντάκτης του κειμένου ήταν η Κατερίνα Γκουλιώνη, μια γυναίκα 41 ετών εξαρτη-
μένη από τα 17 της από την ηρωίνη. Ιδού ορισμένα σημεία που αποτελούν το
διδακτικό απόσταγμα ενός κουρελιασμένου βίου:

«Το αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης είναι η φυλάκιση»,
«Φυλάκιση σημαίνει ομηρία και επίθεση από τους δεσμοφύλακες που συνοδεύεται
από επέμβαση στα γεννητικά όργανα μέσω της εξευτελιστικής κολπικής εξέτασης
στην οποία υποβάλλονται οι εξαρτημένοι χρήστες»,
«Η δεσμοφύλακας βρίσκει ευκαιρία να κοιτάξει το γυμνό σώμα και φέρεται θρασύ-
τατα, ειρωνικά σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι»,
«Η αποστείρωση στα εργαλεία είναι κάτι που μόνο ενίοτε θυμούνται»,
«Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο και ζήτη-
σα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν ολονυχτίς με χειροπέδα στα
κάγκελα»,
«Ως κρατούμενη πρέπει να κάνω ό, τι θέλουν και να μην αντιδράω»,
«Η άρνηση της κόλπικης έρευνας μ’ έστειλε στην απομόνωση»,
«Την ώρα της αφόδευσης στην τουαλέτα σε παρακολουθεί με κάμερα η δεσμοφύ-
λακας κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζα-
νάκι»,
«Η έξοδος από την απομόνωση συντελείται μετά από 8 αφοδεύσεις ανάλογα πάντα
με τις διαθέσεις τους»,
«Η μεγάλη ανάγκη για τουαλέτα κρίνεται αποκλειστικά από τη δεσμοφύλακα»,
«Με ψευδή αναφορά πέρασα πειθαρχικό και τιμωρήθηκα με πειθαρχική ποινή
εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με παράνομη στέρηση τσιγά-
ρου, καφέ, τηλεφώνου κι επισκεπτηρίου»,
«Η απομόνωση ονομάζεται ειδικός χώρος κράτησης, λες και αλλάζοντας όνομα σε
κάτι παύει και η φρίκη»,
«Η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας της
φυλακής»,

« Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.»

Η Κατερίνα δεν υπόκειται ακόμη τα παραπάνω εντός του ακάθαρτου κολαστηρίου
που επιμένουν τυπικά να αποκαλούν σωφρονιστικό κατάστημα.
Γλίτωσε τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια του «ζην» με το θάνατο.
Ο θάνατος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν εκπλήσσει κανένα συνειδητοποιημένο
μαχητή εναντίον της ωμής μάσκας μιας απρόσωπης παραφροσύνης.
Συγκρατούμενοί της ισχυρίζονται ότι βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη
και με κηλίδες αίμα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας εκδικητικής εν πλω μετα-
γωγής.
Το Υπουργείο το αρνείται, ωστόσο δε μπορεί έτσι απλά να απεκδυθεί των τερά-
στιων ευθυνών του κατά την ατιμωτική μεταγωγή των κρατουμένων.

Όπως και να’ χουν τα γεγονότα:

Το τίμημα του αγώνα για την αξιοπρέπεια πληρώνεται ακόμη αδρά, καθώς τα ευρώ
αποδεικνύονται ψίχουλα μπροστά σε λόγια και κυρίως έργα ψυχής.
Η ανυπακοή απέναντι στο στράγγισμα των ευτυχισμένων στιγμών μιας οδυνηρής
διαδρομής αφήνει ίχνη ανεξίτηλα όση άσφαλτο, τσιμέντο ή πυρά κι αν χρησιμο-
ποιήσουν.
Οι αδυναμίες, τα πάθη ακόμη και οι αυτοκαταστροφική αρρώστια κάποιου απαιτεί
γιατρειά από μια κοινωνία ενεργή που ξέρει να αφουγκράζεται τα πραγματικά
προβλήματα, να ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών, να απορεί, να θυμώνει, να πεισμώνει
και προπαντός να ανοίγει μια απέραντη αγκαλιά που θα χωρά όσους δοκίμασαν
το πικρό ποτήρι απ’ το κώνιο που σερβίρεται χωρίς να υπάρχει κενή θέση για δογματισμό, καιροσκοπισμό και αφιλόξενα συμφέροντα.

Μόνο τότε οι ευαισθητοποιημένοι θα χτίσουν τούβλο- τούβλο μια παρθένα κοινω-
νία απαλλαγμένη από δηλητηριασμένα βέλη και συκοφαντημένες προσδοκίες.
Ας ελπίσουμε η θυσία της Κατερίνας να μας ωθήσει σαν άλλους Αλαντίν να φάμε
τον κόσμο αναζητώντας το πολύτιμο πετράδι της αξιοπρέπειας, χωρίς να λυγίσουμε
στα πελώρια κύματα που υψώνει η δουλικότητα.

Κατερίνα, venceremos. Καλό ταξίδι και ξέγνοιαστη διαμονή εκεί ψηλά!