Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
ΣΚΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗ ΛΑΜΨΗ
Σάββατο βράδυ 00:00 στο κατώφλι ενός γκλαμουράτου κλαμπ
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να περιστρέφονται στο στρωμένο
χαλί σα μαριονέτες εαρινής ισημερίας.
Τρυφερές κουβέντες, καλοβαλμένα βλέμματα και λαμπερά χαμόγελα
όσο διαρκεί η αδιάκριτη χειραφέτηση του φακού.
Μετά οι κάμερες βιάζονται να προλάβουν την αποκλειστικότητα του
τάδε ή του δείνα που φόρεσε στραβά το πουκάμισο για να προσέχει
την τσάκιση στο πετσί του ο μπακάλης ή ο μανάβης της γειτονιάς.
Η απουσία του φακού εξαϋλώνει τα πράγματα και το σκηνικό της νύχτας
αλλάζει χρώματα.
Στη θέση των παγονιών άρχουν οι στρουθοκάμηλοι,
το θώκο της φωνής εξουσιάζει ο θόρυβος,
τη θέρμη των ματιών υποκαθιστά το μέικ απ της βλεφαρίδας,
τη ζωντάνια ενός χαμόγελου νεκρώνει ένα αμήχανο μειδίαμα.
Δευτέρα χαραυγή 06:00 στο πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να σκάβουν το λάκκο στον άνθρωπο
της διπλανής πόρτας σα νεκροθάφτες εμφυλίου πολέμου.
Άνθρωποι ανίσχυροι να επιβληθούν στην αιφνίδια προβολή τους
ζητούν παρηγοριά στις ολάνοιχτες δαγκάνες του Μεγάλου Αδελφού.
Αρχικά το απολαμβάνουν σαν ένα δροσερό παγωτό το καλοκαίρι
και ανέχονται ή αποδέχονται την επιχρύσωση της δαγκάνας.
Η δημοσιότητά, άλλωστε, απλώνεται σαν ιστός,
λιώνει το ένστικτο,
κατασκηνώνει στο σπίτι,
διαλέγει ως αντιπρόσωπος τους φίλους σου
και αφού έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το απαραίτητο κομμάτι
του παζλ της ζωής, την ψυχή σου,
συναρμολογεί την εικόνα σου κατά παραγγελία μιας απρόσωπης ελίτ.
Κι όταν η παρωδία έχει σκηνοθετηθεί με κοντινά πλάνα,
φτάνουν με μηχανάκια στα άδυτα του καθενός.
Τοποθετούν τη λογική στο βάζο με τα τριαντάφυλλα,
τα ποτίζουν με αποχαύνωση
και περιμένουν κάθε μεσημέρι απ' τη δουλειά ή συνήθως από κάποια
αμπαρωμένη πόρτα τα πειραματόζωα, τα καλωδιώνουν και το πείραμα
του Pavlov παίρνει σάρκα και οστά.
Όλοι σιωπούν, γελούν και συχνά υποκρίνονται στις διαπροσωπικές σχέσεις
πως τα γαλλικά και το πιάνο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξή τους.
Τα μηχανάκια, ωστόσο, στέκουν αδιάψευστοι δοσίλογοι μιας νωχελικής
πραγματικότητας.
Η λύπη, ο πόνος και η επαφή υπήρξε το αντάλλαγμα για την άκοπη εξασφάλιση
ενός ευδαιμονισμού με το γεύμα στο πιάτο και το θέαμα σ' ένα γυάλινο κουτί.
Οι τηλεαστέρες έρχονται, παρέρχονται σαν το βίο μιας πεταλούδας.
Τουλάχιστον αυτή έφυγε περήφανη προλαβαίνοντας να μυρίσει τη γύρη
και να την ξεχωρίσει από την ομήγυρη.
Όταν η ανοχή του κοινού μετατρέπεται σε παθητικότητα κι αυτή με τη σειρά της
μεταφράζεται σε μια μάζα που προγραμματίζει τα θέλω της με ένα τηλεχειριστήριο
ή, πιο μοδάτα,με μια οθόνη αφής, ο στόχος επιτυγχάνεται.
Ο μπακάλης της γειτονιάς μπαίνει στην καθημερινότητά μας ακολουθώντας
μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή:
θάλασσα-πλαγιά-κορυφή-κενό.
Κι εκεί στο κενό η ιστορία παύει να πουλάει και μια ένοχη σιωπή κραυγάζει
στην έρημο.
Η μάζα θυμώνει, φορτώνει τα υπάρχοντά της σε καμήλες κι αρχίζει να αναζητά
την όαση.
Ο Μεγάλος Αδελφός προλαβαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να αντιδράσει
πλάθοντας το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Η μάζα υποχωρεί ατάκτως ερριμένη και διακτινίζεται στον καναπέ,
τον επίγειο παράδεισό της.
Άλλη μια φορά έχασε την ευκαιρία να βλαστήσει σε κοινό.
Η προσπάθεια ανθοφορίας χρονοβόρα κι επίπονη, ενώ το σεργιάνι στον κόσμο
μέσα από τα μυαλά άλλων κοστίζει μόνο λίγα σεντς.
Άλλωστε, όλοι θα αναδειχθούμε σε τηλεαστέρες φτάνοντας στην κορυφή.
Το μετά δε μας μέλει ιδιαίτερα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι άρχοντες των Μέσων θα αποδειχθούν πιο
φιλόξενοι μαζί μας.
Μέσα απ' το μπακάλη, το μανάβη, τον τροβαδούρο ή τον συνταξιούχο της
γειτονιάς το αλισβερίσι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σ' έναν κυκεώνα
συνενοχής και ακάλυπτων επιταγών εφήμερης χαράς ή ρίγους κατόπιν
ηλεκτροσόκ.
Σάββατο βράδυ 00:00 μπροστά στην οθόνη εγώ να αποθεώνω τις αγριοτσιρίδες
μιας τηλεπερσόνας εν είδει άριας( βλέπεις, δεν έχω μάθει ακόμη να ξεχωρίζω
την αγάπη από το βιασμό).
Βρήκα το θάρρος να στα γράψω όλα αυτά τώρα που έριξα υπνωτικό στο
Μεγάλο Αδελφό.
Σσσ.... Ησυχία. Μόλις σηκώθηκε.
Πρέπει να σε αποχαιρετίσω και να συντονίσω τη ζωή μου στη συχνότητα που
με πρόσταξε.
Γυρνάω λοιπόν στην ένοχη σιωπή.
Υ.Γ. Καλό ταξίδι και όσο το δυνατόν ομαλότερη πτώση απ' το Έβερεστ.
Σώπα και συντονίσου στο χάπενινγκ της γυάλας,
σε τούτο το αγοραίο θέατρο σκιών...............!
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να περιστρέφονται στο στρωμένο
χαλί σα μαριονέτες εαρινής ισημερίας.
Τρυφερές κουβέντες, καλοβαλμένα βλέμματα και λαμπερά χαμόγελα
όσο διαρκεί η αδιάκριτη χειραφέτηση του φακού.
Μετά οι κάμερες βιάζονται να προλάβουν την αποκλειστικότητα του
τάδε ή του δείνα που φόρεσε στραβά το πουκάμισο για να προσέχει
την τσάκιση στο πετσί του ο μπακάλης ή ο μανάβης της γειτονιάς.
Η απουσία του φακού εξαϋλώνει τα πράγματα και το σκηνικό της νύχτας
αλλάζει χρώματα.
Στη θέση των παγονιών άρχουν οι στρουθοκάμηλοι,
το θώκο της φωνής εξουσιάζει ο θόρυβος,
τη θέρμη των ματιών υποκαθιστά το μέικ απ της βλεφαρίδας,
τη ζωντάνια ενός χαμόγελου νεκρώνει ένα αμήχανο μειδίαμα.
Δευτέρα χαραυγή 06:00 στο πάνελ ενός τηλεοπτικού καναλιού
τηλεπερσόνες εν παρατάξει να σκάβουν το λάκκο στον άνθρωπο
της διπλανής πόρτας σα νεκροθάφτες εμφυλίου πολέμου.
Άνθρωποι ανίσχυροι να επιβληθούν στην αιφνίδια προβολή τους
ζητούν παρηγοριά στις ολάνοιχτες δαγκάνες του Μεγάλου Αδελφού.
Αρχικά το απολαμβάνουν σαν ένα δροσερό παγωτό το καλοκαίρι
και ανέχονται ή αποδέχονται την επιχρύσωση της δαγκάνας.
Η δημοσιότητά, άλλωστε, απλώνεται σαν ιστός,
λιώνει το ένστικτο,
κατασκηνώνει στο σπίτι,
διαλέγει ως αντιπρόσωπος τους φίλους σου
και αφού έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το απαραίτητο κομμάτι
του παζλ της ζωής, την ψυχή σου,
συναρμολογεί την εικόνα σου κατά παραγγελία μιας απρόσωπης ελίτ.
Κι όταν η παρωδία έχει σκηνοθετηθεί με κοντινά πλάνα,
φτάνουν με μηχανάκια στα άδυτα του καθενός.
Τοποθετούν τη λογική στο βάζο με τα τριαντάφυλλα,
τα ποτίζουν με αποχαύνωση
και περιμένουν κάθε μεσημέρι απ' τη δουλειά ή συνήθως από κάποια
αμπαρωμένη πόρτα τα πειραματόζωα, τα καλωδιώνουν και το πείραμα
του Pavlov παίρνει σάρκα και οστά.
Όλοι σιωπούν, γελούν και συχνά υποκρίνονται στις διαπροσωπικές σχέσεις
πως τα γαλλικά και το πιάνο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξή τους.
Τα μηχανάκια, ωστόσο, στέκουν αδιάψευστοι δοσίλογοι μιας νωχελικής
πραγματικότητας.
Η λύπη, ο πόνος και η επαφή υπήρξε το αντάλλαγμα για την άκοπη εξασφάλιση
ενός ευδαιμονισμού με το γεύμα στο πιάτο και το θέαμα σ' ένα γυάλινο κουτί.
Οι τηλεαστέρες έρχονται, παρέρχονται σαν το βίο μιας πεταλούδας.
Τουλάχιστον αυτή έφυγε περήφανη προλαβαίνοντας να μυρίσει τη γύρη
και να την ξεχωρίσει από την ομήγυρη.
Όταν η ανοχή του κοινού μετατρέπεται σε παθητικότητα κι αυτή με τη σειρά της
μεταφράζεται σε μια μάζα που προγραμματίζει τα θέλω της με ένα τηλεχειριστήριο
ή, πιο μοδάτα,με μια οθόνη αφής, ο στόχος επιτυγχάνεται.
Ο μπακάλης της γειτονιάς μπαίνει στην καθημερινότητά μας ακολουθώντας
μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή:
θάλασσα-πλαγιά-κορυφή-κενό.
Κι εκεί στο κενό η ιστορία παύει να πουλάει και μια ένοχη σιωπή κραυγάζει
στην έρημο.
Η μάζα θυμώνει, φορτώνει τα υπάρχοντά της σε καμήλες κι αρχίζει να αναζητά
την όαση.
Ο Μεγάλος Αδελφός προλαβαίνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να αντιδράσει
πλάθοντας το νέο τηλεοπτικό προϊόν.
Η μάζα υποχωρεί ατάκτως ερριμένη και διακτινίζεται στον καναπέ,
τον επίγειο παράδεισό της.
Άλλη μια φορά έχασε την ευκαιρία να βλαστήσει σε κοινό.
Η προσπάθεια ανθοφορίας χρονοβόρα κι επίπονη, ενώ το σεργιάνι στον κόσμο
μέσα από τα μυαλά άλλων κοστίζει μόνο λίγα σεντς.
Άλλωστε, όλοι θα αναδειχθούμε σε τηλεαστέρες φτάνοντας στην κορυφή.
Το μετά δε μας μέλει ιδιαίτερα.
Έχουμε την ψευδαίσθηση πως οι άρχοντες των Μέσων θα αποδειχθούν πιο
φιλόξενοι μαζί μας.
Μέσα απ' το μπακάλη, το μανάβη, τον τροβαδούρο ή τον συνταξιούχο της
γειτονιάς το αλισβερίσι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σ' έναν κυκεώνα
συνενοχής και ακάλυπτων επιταγών εφήμερης χαράς ή ρίγους κατόπιν
ηλεκτροσόκ.
Σάββατο βράδυ 00:00 μπροστά στην οθόνη εγώ να αποθεώνω τις αγριοτσιρίδες
μιας τηλεπερσόνας εν είδει άριας( βλέπεις, δεν έχω μάθει ακόμη να ξεχωρίζω
την αγάπη από το βιασμό).
Βρήκα το θάρρος να στα γράψω όλα αυτά τώρα που έριξα υπνωτικό στο
Μεγάλο Αδελφό.
Σσσ.... Ησυχία. Μόλις σηκώθηκε.
Πρέπει να σε αποχαιρετίσω και να συντονίσω τη ζωή μου στη συχνότητα που
με πρόσταξε.
Γυρνάω λοιπόν στην ένοχη σιωπή.
Υ.Γ. Καλό ταξίδι και όσο το δυνατόν ομαλότερη πτώση απ' το Έβερεστ.
Σώπα και συντονίσου στο χάπενινγκ της γυάλας,
σε τούτο το αγοραίο θέατρο σκιών...............!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)