ΞΕΦΟΥΣΚΩΤΑ ΣΩΣΙΒΙΑ

Από το βάλτο στη θάλασσα λοιπόν... Αρκούσε μια νωπή εξέγερση και η λάσπη της δικτατορίας κατακάθισε υπό το ουράνιο τόξο του Πολυτεχνείου μετά την όξινη βροχή του Λαμπράκη, του Παναγούλη, της κηδείας του Σεφέρη και του Γεωργίου Παπανδρέου (όχι του Γιωργάκη)...

Μπήκαμε φουριόζοι, διψασμένοι στη θάλασσα σα νεογνά χωρίς μπρατσάκια... Κι αντί να διασταυρώσουμε τα κυάλια μας με την απέναντι ή ακόμα και την πλησίον ακτή, αρχίσαμε τις βουτιές με κλειστά μάτια, μύτη, αυτιά... Όπως ήταν φυσικό, η ανάσα μας κοβόταν πριν καν προλάβουμε να γυρέψουμε τα μαργαριτάρια του βυθού... Δεν διέθετε τότε το κατάστημα μάσκες και αναπνευστήρες... Αναδυόμασταν στην επιφάνεια και ο πάτερ φαμίλιας έφερνε ως ευγενική χορηγία με το τσουβάλι στη διάθεσή μας σκουριασμένες σανίδες σωτηρίας... Από τον τρόμο που 'χαμε δοκιμάσει (ο φόβος είναι διαίσθηση, ο τρόμος παραίσθηση...), πιανόμασταν όπως-όπως από το σωσίβιο κελί... Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι είναι προτιμότερο να κινδυνεύεις από πνιγμό παρά από τέτανο... Άλλο πράγμα το ξανάσασμα κι άλλο η μόλυνση...

Ας κολυμπήσουμε λοιπόν... Εξάλλου είμαστε πλέον αρκετά έμπειροι να ανιχνεύσουμε την πετρελαιοκηλίδα που έχει εξαπλωθεί διαχυτικά, σαν μεταδοτική ασθένεια, πλάι στις σανίδες σωτηρίας... Όχι σε ύπτια στάση... Μην χαραμίζουμε ματιές στη σκουριά και τη λάσπη, στις ακέφαλες προσωποποιήσεις του παρελθόντος μας... Μονάχα κρόουλ, εντελώς ελεύθερο... Κι όπου βγάλει... Τα όρια της απέναντι και της πλησίον ακτής είναι πλέον δυσδιάκριτα... Ας αποφύγουμε τους υφάλους με όψη σωσιβίου... Είναι παμπόνηρη η τελειότητα... Τα σωσίβια με ατελή όψη υφάλου είναι πολύτιμα, αλλά αδιαφήμιστα στο στοκ της Μεταπολίτευσης... Οφείλουμε να τα βρούμε... Κάποια από αυτά τα μαγικά αντικλείδια υπάρχουν και μέσα μας...

Ραντεβού στη θάλασσα.. Δεν γεννηθήκαμε ούτε για βάλτους, ούτε για λίμνες, ούτε για χειμάρρους με έπαρση ποταμού... Είμαστε ένα ανενεργό ηφαίστειο που ητέφρα του θα συναντηθεί με τον ήλιο... Νομοτελειακά... Μια αντανάκλαση στη θάλασσα, η λάμψη για να βρούμε τον ίσκιο μας... Μια αντανάκλαση στα σωσίβια, η πυγολαμπίδα για να χάσουμε την πυξίδα μας... Δεν υπάρχουν πυξίδες... Ούτε προσανατολισμός... Η Δύση κι η Ανατολή αποτελούν το δίπολο ενός προκάτ μπούσουλα, ένα στημένο καρτέλ αποσιώπησης των ναυαγίων κάθε δίκωπης, τετράκωπης ή οκτάκωπης λέμβου...

Κρόουλ, λοιπόν... Γιατί χανόμαστε πάνω σε ξεφούσκωτα στρώματα θαλάσσης και σε ρομαντικούς περιπάτους με φουσκωτές κούκλες, την ώρα που ρίχνουμε τα δίχτυα μας και τα ψαρεύουμε ξανά... Φαύλος κύκλος αρμύρας και στεριάς... Δεν ανακαλύψαμε δα και τη θάλασσα, επειδή μπορούμε με δανεικές αλυκές να ρίχνουμε μια χούφτα αλάτι στο άνοστο φαγητό μας...

Ραντεβού στη θάλασσα...

Υ।Γ। Να με πάρει το κύμα, πάλι ξέχασα τα μπρατσάκια...